Τα ευρωπαϊκά κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς αναθάρρησαν ερμηνεύοντας τη νίκη του Ζόραν Μαμντάνι, στη Νέα Υόρκη, ως απόδειξη ότι το ρεύμα προς τα Δεξιά δεν είναι μη αναστρέψιμο και ότι τα ρομαντικά προγράμματα στήριξης των οικονομικά αδύναμων μπορούν να πείσουν και να εμπνεύσουν απογοητευμένους από το πολιτικό σύστημα ψηφοφόρους, ειδικά της γενιάς Ζ.

Πολιτικοί επιστήμονες και εκλογικοί αναλυτές αποδίδουν την επιτυχία του σε χαρακτηριστικά της καμπάνιας του, που στηρίχθηκε στον εθελοντισμό, στην πόρτα-πόρτα κινητοποίηση, στην άμεση επαφή με τη λαϊκή βάση (γυρνούσε από πιάτσες ταξί μέχρι κεμπαπάδικα) και σε μια έξυπνη αξιοποίηση των ψηφιακών εργαλείων.

Οι διεκδικούντες το franchise του Μαμντάνι στη χώρα μας αναδεικνύουν ότι εξέφρασε το «νέο» και «ριζοσπαστικό», αποφεύγοντας την παγίδα της προσήλωσης σε ένα νεφελώδες κέντρο, παίρνοντας ξεκάθαρες θέσεις εναντίον του Ισραήλ για τη Γάζα και εναντίον της ολιγαρχίας για την έκρηξη των ανισοτήτων.

Είναι, όμως, (μόνο) αυτή η εξήγηση;

Σε μια εποχή μεγάλης αποχής, η προσέλευση στις κάλπες για την εκλογή δημάρχου στη Νέα Υόρκη ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, πλησιάζοντας αριθμούς που δεν έχουν καταγραφεί ξανά εδώ και μισό αιώνα. Περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Νεοϋορκέζοι ψήφισαν. Αυτός ο αριθμός ήταν σχεδόν διπλάσιος από τους 1.100.000 πολίτες που ψήφισαν για δήμαρχο πριν από τέσσερα χρόνια. Σε ορισμένες περιοχές του Μπρούκλιν, του Κουίνς και του Μανχάταν, η συμμετοχή πλησίασε τα επίπεδα των προεδρικών εκλογών.

Ο μουσουλμάνος Ζ. Μαμντάνι, εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών, που υποσχέθηκε στους Νεοϋορκέζους δωρεάν φροντίδα παιδιών, δωρεάν λεωφορεία, δημοτικά παντοπωλεία, πάγωμα ενοικίων, κατάφερε να κινητοποιήσει ψηφοφόρους που είχαν αποσυνδεθεί από τα κοινά. Ήταν ο πρώτος υποψήφιος από τον Τζον Β. Λίντσεϊ το 1969 που κέρδισε πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους σε δημοτικές εκλογές στις πέντε περιφέρειες.

Για δεκαετίες, οι Δημοκρατικοί στη Νέα Υόρκη επικρατούσαν με έναν αρκετά στατικό συνασπισμό δυνάμεων: λευκοί φιλελεύθεροι στο Μανχάταν και το Μπρούκλιν, μαύροι και Λατίνοι ψηφοφόροι, εβραϊκές κοινότητες και μια μικρή ομάδα άλλων μεταναστών.

Ο γεννημένος στην Ουγκάντα Ζ. Μαμντάνι, γιος διανοουμένων ινδικής καταγωγής, αναδιαμόρφωσε το περίγραμμα αυτού του συνασπισμού, δημιουργώντας νέες συμμαχίες. Σάρωσε στην εύπορη ζώνη του Μπρούκλιν και του Μανχάταν, αφήνοντας στον Α. Κουόμο τις ορθόδοξες εβραϊκές εκλογικές περιφέρειες, όπου πλησίασε το 80% των ψήφων. Ο συνδυασμός της απήχησής του σε κομμάτι της ελίτ και στην εργατική τάξη ήταν καταλυτικός για το αποτέλεσμα και οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προσωπική επικοινωνία του με επιχειρηματίες και στελέχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τους οποίους έπεισε ότι δεν είναι ένας επικίνδυνος για τα συμφέροντά τους κομμουνιστής, αλλά ο φορέας μιας αλλαγής αναγκαίας και για τους «κάτω» αλλά και για τους «πάνω» εφόσον αντιλαμβάνονται την ανάγκη διατήρησης της κοινωνικής συνοχής.

Ο πρώην κυβερνήτης της πολιτείας της Ν. Υόρκης Α. Κουόμο, που υποστηρίχθηκε από τον Τραμπ και ένα κομμάτι των Δημοκρατικών, κάτοικος του Sutton Place, με εισόδημα 5 εκ. δολαρίων πέρυσι, κράτησε κοντά του τους υπερπλούσιους γείτονές του, αλλά έχασε επιτυχημένους ελεύθερους επαγγελματίες και startuppers.

Ο 34χρονος Ζ. Μαμντάνι, ο οποίος θα είναι ο πρώτος μουσουλμάνος και Νοτιοασιάτης δήμαρχος της πόλης, μετέτρεψε σε πλεονέκτημά του το γεγονός ότι δισεκατομμυριούχοι όπως ο Μπιλ Άκμαν και ο πρώην δήμαρχος Μάικλ Μπλούμπεργκ υποστήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις τον αντίπαλό του. Μίλησε για «γυμνή μισαλλοδοξία» και ισλαμοφοβία, και φάνηκε πόσο δίκιο είχε όταν κυκλοφόρησε η φωτογραφία με το ίδιο χαμογελαστό μπροστά από το καταρρέον Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου.

Αλλά δεν είναι μόνο ότι η ελπίδα νίκησε τον φόβο, το μυστικό της επιτυχίας του Ζ. Μαμντάνι. Ούτε ότι ο βασικός αντίπαλός του ήταν φθαρμένος, κουρασμένος και ταυτισμένος με ένα ξεπερασμένο και επιβαρυμένο με σκάνδαλα κατεστημένο. Αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν ό,τι λείπει από τους εδώ προοδευτικούς ηγέτες: η αυθεντικότητα.

Ο τρόπος που μιλάει, κινείται, αγκαλιάζει, χαιρετάει, χαμογελάει, συγκινείται ή θυμώνει, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι πιστεύει αυτό που λέει και λέει αυτό που πιστεύει, ακόμη και αν κάνει λάθος. Με άλλα λόγια, ότι δεν ακολουθεί απλώς οδηγίες επικοινωνιολόγων, μελετητών ερευνών με τη μέθοδο των focus groups και γκουρού του πολιτικού μάρκετινγκ. Και γι’ αυτό συνδέεται ενεργειακά, συναισθηματικά και πνευματικά με ανθρώπους τόσο κουρασμένους από το «δήθεν» στη δημόσια ζωή, που είναι έτοιμοι να επιβραβεύσουν κάτι που μοιάζει αληθινό και διεγείρει το φαντασιακό, ακόμη και όταν πρόκειται για προθέσεις και όχι για αποτελέσματα.