Παρά τις συνεχείς σπονδές στην σταθερότητα, την κανονικότητα κοκ, το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα του τέλους του 2025/αρχών του 2026 τραντάζεται. Από παντού. Είναι πολύ νωρίς να πει κανείς ότι το πολιτικό σκηνικό αλλάζει^. είναι ακόμη υπερβολή να πει ότι βρίσκεται σε περιδίνηση (αν και μερικές στάσεις του πολιτικού προσωπικού θα δικαιολογούσαν την διατύπωση).

Όμως ο τρόπος με τον οποίο αφέθηκε να ξεφύγει η υπόθεση των αγροτικών κινητοποιήσεων, όπου την αμεριμνησία και τα ξορκίσματα για την άθλια υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ διαδέχθηκε τώρα το άγχος μπροστά στα μπλοκα που θυμίζουν παλιότερες εποχές και μπροστά στην επιλογή «Διάλογος ή ΜΑΤ» , δίπλα και στην συνεχιζόμενη σειρά αποκαλύψεων στην Εξεταστική ΟΠΕΚΕΠΕ (που ανέδειξε ως πεισματική φιγούρα την Μιλένα Αποστολάκη) και με δειλή αντήχηση την δικαστική διερεύνηση των (άκριτα) λησμονημένων υποκλοπών/ «επισυνδέσεων», ο τρόπος αυτός αναδεικνύει μιαν άρνηση να προσπεραστούν τα προβλήματα. 

Δεν είναι – για μας – καθόλου βέβαιο ότι η αναφορά Κυριάκου Μητσοτάκη – στην συζήτηση στο Blavatnik School of Government της Οξφόρδης, από δωρεά της μεγάλης οικογένειας που έχει στηρίξει από Tate Modern μέχρι Carnegie Hall, που εφεξής θα δίνει και υποτροφία (και) σε Έλληνες «που θέλουν να έχουν θετική επίδραση στην κοινωνία» – στο ότι «θα υπάρξει [γι αυτόν] ζωή και μετά την πολιτική» είναι αναφορά καθαρά διακοσμητική. Έτσι μάλιστα που αυτή την διατύπωση την χρησιμοποίησε για δευτερότριτη φορά στο τελευταίο διάστημα: πάντως στους κύκλους του κυβερνώντος κόμματος, καταγράφηκε^. είναι βλέπετε γνωστή η αντιπάθεια του νυν Πρωθυπουργού για ο,τιδήποτε συνδέεται με … μη-αυτοδυναμία.

Δεν θα σταθούμε εδώ στις δημοσκοπήσεις της εποχής και στις όποιες προβολές τους στις οψέποτε κάλπες, πλην όμως μπορεί εύκολα να συνδέσει κανείς την αίσθηση τραντάγματος των ημερών με την σημερινή κοινή παρουσία Κώστα Καραμανλή-Βαγγέλη Βενιζέλου σε εκδήλωση με θέμα «Η κρίση της Δημοκρατίας σήμερα». Ευκαιρία της εκδήλωσης – στον χώρο του Καπνεργοστασίου, που δεν αποτελεί λεπτομέρεια το ότι ανήκει στην Βουλή των Ελλήνων – δίνουν τα 15χρονα της εφημερίδας «Δημοκρατία». Οπότε… ευεξήγητη μεν η συμμετοχή Κώστα Καραμανλή, ο οποίος τις όχι-και-τόσο-συχνές δημόσιες παρουσίες του δεν παραλείπει πάντως να αναφερθεί στα θεσμικά προβλήματα της σημερινής εκδοχής δημοκρατίας (ο και συντονιστής της συζήτησης Μανώλης Κοττάκης είναι εκ των εγγυτέρων του πρώην Πρωθυπουργού, στον οποίο άλλωστε αναφέρεται το βιβλίο του «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή» ου μην αλλά και το «Καραμανλής off-the-record» ) . Πλην όμως λιγότερο αναμενόμενη είναι η συμμετοχή Βαγγέλη Βενιζέλου^. ο οποίος έχει μεν πολύ συχνότερη δημόσια παρουσία, ενώ εντελώς πρόσφατα προσήλθε και με την έντονη άποψη περί «μη-διακυβερνήσιμης χώρας», όμως και η εφημερίδα «Δημοκρατία» (και η συγγενής «Εστία») αλλά και ο Μανώλης Κοττάκης έχουν αναφερθεί σ’ αυτόν με ιδιαίτερη αρνητικότητα. Πολλές φορές, δε.

Τι σημαίνει/τι μπορεί να σημαίνει η παράλληλη παρουσία των δυο; Και μάλιστα με την θεματολογία αυτή;  Ακόμη περισσότερο, τολμά να πει κανείς, που η επίσημη άποψη των Ηνωμένων Πολιτειών – βλέπει εντελώς φρέσκια την Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ – που ρητά και εμφατικά μιλούν για «υπονόμευση της πολιτικής ελευθερίας και κυριαρχίας» στην Ευρώπη καθώς και για «λογοκρισία της ελευθερίας του λόγου και κατάπνιξη της πολιτικής αντιπολίτευσης» πάλι στην Ευρώπη, όσο κι αν η υπερ-φιλική εδώ παρουσία της Κίμπερλι Γκιλφόϊλ θαπρεπε να λειτουργεί καθησυχαστικά καθ’ημάς. Είναι φανερό ότι Κ. Καραμανλής και Β. Βενιζέλος, παράλληλα/ταυτόχρονα αν και όχι από κοινού, αισθάνονται κάτι να τραντάζεται. Και θεωρούν επιβεβλημένο να τα καταθέσουν, να το επεξηγήσουν. Μάλλον και να προειδοποιήσουν για τα επερχόμενα.

Το ίδιο τράνταγμα προδήλως βλέπει – αν μη: συνδημιουργεί – και η συνολική παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο προσκήνιο^. μετά και την κυκλοφορία της «ΙΘΑΚΗΣ» του οποίου, σε μια λογική επανασύστασής του στην κοινή γνώμη – θα προκρίνουμε αυτήν την διατύπωση έναντι του rebranding – και με τις ευρύτερες κινήσεις (επανα)διεκδίκησης του δημόσιου λόγου με κορύφωση έως τώρα την εκδήλωση στο «Παλλάς», είναι φανερό ότι κάτι επιχειρείται να κινηθεί «αλλιώς» στον χώρο της ευρύτερης ΚεντροΑριστεράς. Εδώ, το τράνταγμα προκύπτει αμφίπλευρα: καταγγελτικά/απαξιωτικά από το κυβερνητικό στρατόπεδο αλλά και από το ΠΑΣΟΚ, με ένταση και με πικρίες από τους μέχρι και πρόσφατα συνστρατευμένους με τον Αλ. Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ και απ’ ό,τι σχηματισμό προήλθε απ’ αυτήν την μήτρα. Το γεγονός ότι ο (και αυτός) πρώην Πρωθυπουργός θεώρησε μονόδρομο το να μην απευθυνθεί στην κοινή γνώμη μέσω της οδού των στελεχών, αλλά πιο άμεσα (μη αγνοώντας προφανώς τους κινδύνους της αδιαμεσολάβητης απεύθυνσης) δείχνει πόσο σημαντική θεωρεί /στοιχηματίζει ότι είναι η διατάραξη που έχει επέλθει στον χώρο.

Άλλωστε, τη τοποθέτηση του ίδιου στο «Παλλάς» σχεδόν αποκλειστικά στράφηκε προς τις προκλήσεις του μέλλοντος προς ένα «τι κάνουμε από δω και πέρα» για την χώρα – χωρίς κάποιου είδους προγραμματικές διατυπώσεις, αλλά σαφώς αναζητώντας διεξόδους ανάπτυξης παράλληλα και αναδιανομής^. ασφάλειας αλλά και ανθεκτικότητας. Μην κρύβοντας ότι βλέπει έναν ουσιαστικό ρόλο του Κράτους. Μην αποφεύγοντας τον σκόπελο του στεγαστικού ή και του ιδιωτικού χρέους, ή και της φορολόγησης του μεγάλου πλούτου. Ασφαλώς, μένει η συγκεκριμενοποίηση με τρόπο που – ακριβώς – θα ανταποκρίνεται στα τραντάγματα της εποχής.

Και ένα τελευταίο βήμα: ακριβώς μια μέρα πριν την παρουσία Τσίπρα στο «Παλλάς», στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου ο Σταύρος Θεοδωράκης παρουσίαζε ένα διαφορετικό βιβλίο, το «14 σκιές και αλήθειες της Ελλάδας» (μαζί με τον Άρη Βουρβούλια). Όπου συνειδητά κρατιέται μακριά από την πολιτική ανάλυση, ή και την κοινωνική αναζήτηση (με την οποία τον έχουμε συνδυάσει) προκειμένου να αναδείξει ως ερωτήματα – με στοιχεία , με έμφαση στα στοιχεία – ζητήματα που θεωρούνται/θεωρεί καίριας πρακτικής σημασίας: Τι καταφέραμε στο μέτωπο της φοροδιαφυγής (και τι όχι); Τι κακό προκύπτει από την υπερκατανάλωση αντιβιοτικών; Πώς η στεγαστική κρίση απειλεί την κοινωνική συνοχή;  Ποιος/πώς βλέπει σοβαρά το δημογραφικό πρόβλημα; Και εδώ η αίσθηση του τραντάγματος προφανής η έλξη του συγκεκριμένου ισχυρή η συνέχεια διόλου απλή.