Όποια κι αν είναι η έκβαση της κάλπης για την Δημαρχία της Νέας Υόρκης, δηλαδή αν τελικά θα επικρατήσει ο (εμφανιζόμενος ως φαβορί) αρκετά ριζοσπαστικός, Δημοκρατικός Ζοχράν Μαμντανί (με καταγωγή από Ινδία και Ουγκάντα), ή αν θα «κρατήσει» ο βετεράνος επίσης Δημοκρατικός (πλην με στήριξη Τραμπ) Μάριο Κουόμο ή πάλιν ο Ρεπουμπλικανός Κέρτις Σίλβα (ή και ο νυν δήμαρχος Έρικ Άνταμς), γίνεται πλέον φανερό ότι «κάτι κινείται» στις ΗΠΑ.

Παρά την συνεχιζόμενη κυριαρχία Τραμπ – κυριαρχία πολιτική, όσο κι αν το μπλόκο στις δαπάνες του Προϋπολογισμού το διαβόητο shutdown την τράνταξε. κυριαρχία ενδοκομματική στους Ρεπουμπλικάνους, με χλωμή (ακόμη) την προσπάθεια ανάκαμψης των Δημοκρατικών. κυριαρχία εικόνας που, σε μια πολιτική πραγματικότητα όπως των ΗΠΑ, μετράει πολύ – γίνεται σταδιακά φανερή μια αλλαγή στην ροπή των πραγμάτων.

Το ζήτημα όμως είναι: πού/πώς τείνει να ισορροπήσει η κατάσταση; Σε μια νέα αποτύπωση του Αμερικανικού πολιτικού χάρτη, με τον τρόπο που συνήθως λειτουργούν οι ΗΠΑ; – ένταση μεν, προσαρμογή δε. Ή με την επιδείνωση/μονιμοποίηση των διχαστικών τομών σε κοινωνία και πολιτική; Μπορεί ο Πρόεδρος Τραμπ (που συνεχίζει να λειτουργεί ως The Donald…) να κρίνει ότι έχει την δυνατότητα να συμβάλλει στην δημαρχιακή διεκδίκηση Μαμντανί με την απειλή διακοπής της Ομοσπονδιακής χρηματοδότησης ενός διόλου-ισορροπημένου-δημοσιονομικά Δήμου, όμως η εν λόγω παρέμβαση δεν αποκλείεται – τελικώς – να λειτουργήσει και αντίστροφα. Μπορεί η στήριξη Μαμντανί από την Αλεξάντρια Οκάζιο-Κορτές, σημαντική πολιτική προσωπικότητα των Δημοκρατικών, να προβλημάτισε περισσότερο παρά να ενίσχυσε (η Οκάζιο-Κορτές είναι της ριζοσπαστικότερης πτέρυγας των Δημοκρατικών, που ήδη έχουν πρόβλημα απεύθυνσης στον «μέσο Αμερικανό»), πλην όμως την ίδια στιγμή φαίνεται ότι συντελείται στην Αμερικανική κοινή γνώμη μια άλλη μετακίνηση. Που έχει δεκαετίες να καταγραφεί αντίστοιχό της.

Μετρήσεις διαθέσεων της κοινής γνώμης – από το Ινστιτούτο Γκάλοπ, ταυτισμένο με … την ίδια την έννοια των δημοσκοπήσεων – δείχνει ότι μέσα στην τελευταία 4ετία έχει υπάρξει μια αισθητή μετακίνηση γνωμών στον άξονα Καπιταλισμός – Σοσιαλισμός . (Ήδη το ότι τίθεται τέτοιο ερώτημα – στις ΗΠΑ επί Τραμπ! – προκαλεί εντύπωση). Συνεχίζει η θετική αποτίμηση Καπιταλισμού να προηγείται με 54% , έναντι 39% για τον Σοσιαλισμό – πλην όμως προ 4ετίας ο Καπιταλισμός «πετούσε» με 60%. Μεταξύ, δε, των ψηφοφόρων των Δημοκρατικών, 66% τοποθετούνται θετικά για τον Σοσιαλισμό, ενώ για Καπιταλισμό «ακούν» θετικά μόνον 42%. Στο πεδίο των Πανεπιστημίων /της φοιτητικής κοινότητας, θετικά ή ουδέτερα βλέπουν τον Σοσιαλισμό 67% , ενώ αρνητικά το 23%. τον Καπιταλισμό θετικά το 40%, αρνητικά 53%. (Διόλου παράξενο, με δεδομένη την στάση/συμπεριφορά της εποχής Τραμπ απέναντι στην πανεπιστημιακή κοινότητα).

Θα μπορούσαν αυτά τα φαινόμενα – που υπό Αμερικανικός συνθήκες, θα τα θεωρούσε κανείς προσεισμική δόνηση – να σημαίνουν πολιτική επανισορρόπηση μετά το φιάσκο Μπάιντεν/Χάρις και την ορμή Τραμπ; Η συνεχιζόμενη αμηχανία των Δημοκρατικών σε ομοσπονδιακό επίπεδο (δεν ανατρέπει εύκολα έναν τέτοιο ισχυρισμόη Νέα Υόρκη: η Νέα Υόρκη δεν είναι παρά η Νέα Υόρκη (η δε Καλιφόρνια του Γκάβιν Νιούσομ, είναι μόνο η Καλιφόρνια). Επιπλέον, το «ζύγιασμα» των Δημοκρατικών προς τα αριστερά, μάλλον δεν αφήνει συνολικές ωριμάνσεις να προχωρήσουν. Περισσότερο μπορεί να έπαιξε ρόλο εν προκειμένω απροκάλυπτος εναγκαλισμός Τραμπ με την (επιθετική: βλέπε Ηλον Μασκ) υπερπλουτοκρατία, την ίδια στιγμή που η ακρίβεια και η ανασφάλεια σε φόντο υποβάθμισης της καθημερινότητας των μεσαίων-και-χαμηλότερων στρωμάτων τραυματίζουν.
Πάντως, το «κάτι κινείται» είναι προφανές