Συνειδητοποιούμε τον κίνδυνο να σκεφθεί ο αναγνώστης: «Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν…». Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεχειλίζει δυνητικά, με τα drones που καταρρίφθηκαν πάνω από την Πολωνία, φέρνοντας επίκληση συμμαχικών διαβουλεύσεων κατ’ άρθρο 4 του ΝΑΤΟ. η επίθεση από το Ισραήλ στο Κατάρ δυναμιτίζει τις όποιες συνομιλίες με Χαμάς για τη Γάζα, ενώ η δολοφονία του κήρυκα της τραμπικής φιλοσοφίας Τσάρλι Κερκ σκοτεινιάζει κι άλλο τον ορίζοντα πολιτικής βίας στις Ηνωμένες (;) Πολιτείες της Αμερικής.

Πλην όμως… εδώ ζούμε! Οπότε θα πάρουμε το νήμα από τα πολλά που ακούστηκαν στη φετινή ΔΕΘ. Και περί τη ΔΕΘ.

Ξεκινώντας από την «κατάθεση προθέρμανσης» του κεντρικά πλέον επανεμφανιζόμενου Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο του Economist/ PowerGame, και καταλήγοντας στο ξεδίπλωμα προγραμματικού πλέγματος από τον Νίκο Ανδρουλάκη ως εκφραστή ομάδας εργασίας του ΠΑΣΟΚ. Ασφαλώς όμως εγκαθιστώντας στο προσκήνιο την προσέγγιση Κυριάκου Μητσοτάκη για την εφεξής πορεία που θα οδηγήσει την οικονομική (και κοινωνική) πολιτική στην κρίση των πολιτών/ψηφοφόρων. Οποτεδήποτε κι αν στηθούν οι κάλπες.

Ο Αλέξης Τσίπρας, πέρα από την έντονη κριτική για «χαμένη ευκαιρία» των τελευταίων χρόνων −ρηχή ανάπτυξη, ανισότητες που διευρύνονται, εκτεταμένη διαφθορά και «κοινωνία του 1/5» (μνήμη Ανδρέα Παπανδρέου του 1993)−  θέλησε πρόδηλα να δείξει στροφή στο μέλλον. Όθεν Εθνικό Ταμείο Σύγκλισης, με ορίζοντα πενταετίας, με αιχμές το κράτος, την εργασία αλλά και το παραγωγικό μοντέλο και το δημογραφικό. Επιχειρώντας να προ-απαντήσει στο «πώς πληρώνονται αυτά», δανείστηκε μια λογική National Wealth Fund – αλλ’ έκανε και λόγο για «πατριωτική εισφορά» των εχόντων. Μη φθάνοντας πάντως σε φόρο πλούτου…

H επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, ως Πρωθυπουργού αλλά και διαμορφωτή μιας εικόνας προοπτικής –τα μέτρα παροχών αλλά και οι μεταμεταρρυθμιστικές αιχμές που επιδιώχθηκε να «δείχνουν» μέλλον– ήταν να συνεχιστεί ως οικονομική πολιτική η λογική των φορολογικών ελαφρύνσεων με έμφαση στο μεσαίο+ εισόδημα χωρίς να αγγίζονται οι έμμεσοι φόροι. Ακόμη λιγότερο η λειτουργία των αγορών. Εκεί όπου σηματοδοτήθηκε μεταρρυθμιστική πρόθεση −Παιδεία, Υγεία, πολεοδομίες, ενέργεια− αναφέρθηκε και η ανάγκη συναινέσεων. Ενδιαφέρον.

Η τοποθέτηση πάλι του Σχεδίου για Προοδευτική Ελλάδα από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ – Σ. Φάμελλος στη ΔΕΘ − σωρεύοντας χαμηλό ΦΠΑ σε γκάμα ειδών πρώτης ανάγκης, 13ο μισθό και σύνταξη, μείωση ειδικού φόρου στα καύσιμα κ.ο.κ., με μόνη πηγή αντισταθμιστικών εσόδων τη φορολόγηση υπερκερδών, παραπέμπει σε παλιότερες εποχές.

Όσο για το μπαράζ καταθέσεων από πλευράς ΠΑΣΟΚ (ξεκινώντας από την εορταστική 3ης του Σεπτέμβρη που σημαδιακά επέλεξε να αναδείξει το δημογραφικό και καταλήγοντας με Νίκο Ανδρουλάκη στη ΔΕΘ), με κατά Λαλιώτη λογική «ολικής επαναφοράς», διακρίνει κανείς Τάσο Γιαννίτση στην έμφαση που αποδίδεται στην προτεραιοποίηση των προτεινόμενων προσεγγίσεων.

Η ανάγκη προσγείωσης στην αναζήτηση της πειστικής υπόσχεσης δεν αφορά πάντως ειδικά εμάς. Όλος ο μεγάλος κόσμος γύρω μας βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι ανάλογο. Παράδειγμα η Γαλλία – «το πολιτικό εργαστήρι της Ευρώπης», παλιότερα. Μετά από εσπευσμένες εκλογές που είχε προκηρύξει ο Γάλλος Πρόεδρος, για να μην (του) ξεφύγει η πολιτική κατάσταση και να εγγυηθεί σταθερότητα, μετά τη συσπείρωση της «πληθυντικής Αριστεράς» που μπλόκαρε στις κάλπες τον εκτροχιασμό προς Λεπέν, έκανε δυο διαδοχικές επιλογές πρωθυπουργού: μια δεξιά και μια κεντροδεξιά (Μπαρνιέ και Μπαϊρού). Ήδη, μετά δυο καταψηφίσεις στην Εθνοσυνέλευση, επέλεξε ως πρωθυπουργό τον έμπιστό του Λεκορνί– τη στιγμή που οι

«Μπλοκάρουμε τα πάντα», νέα εκδοχή «Κίτρινων Γιλέκων», βρέθηκαν εκρηκτικά στους δρόμους. Σταθερότητα είπατε;

Στην ακόμη μεγαλύτερη διεθνοπολιτική σκακιέρα, οι διαδοχικές εσπευσμένες κινήσεις επιβολής Τραμπ, μπορεί μεν να οδήγησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε επώδυνο εμπορικό συμβιβασμό αφενός και σε (περίπου αποκλειστική) χρηματοδότηση της συνέχισης του πολέμου στην Ουκρανία αφετέρου, όμως ήδη τείνουν να παγιώσουν μια διαφορετική παγκόσμια αρχιτεκτονική. Όπου η σύνοδος του Οργανισμού της Σαγκάης «έδωσε» την εικόνα των Προέδρων Σι, Πούτιν και Μόντι. Με τον τελευταίο π.χ. να έχει ωθηθεί με τους 50% δασμούς Τραμπ σε μια νέα εκδοχή «The Rest vs. the West».

Στο εκρηκτικό πλέγμα σχέσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, πάλι, η προσπάθεια χρήσης της γεωπολιτικής διάστασης ως συντελεστή επίσπευσης μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρα αδιέξοδα. Η καίρια ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ (GSI) «έγραψε» την αντίθεση της Τουρκίας στις πρόδρομες εργασίες για την πόντιση καλωδίου. Ήδη, δείχνει να μην πείθει (πλέον) ούτε την ίδια την κυρίως ωφελούμενη Κύπρο. Αχτίδα φωτός η κατάθεση –από Chevron/Helleniq– προσφοράς για ενδεχόμενες έρευνες υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης (που αντισταθμίζει την αναβολή Exxon Mobil): όμως.. φωτός στο βάθος του ορίζοντα.

Βορειότερα από την Ανατολική Μεσόγειο βρίσκεται το Αιγαίο. Όπου ήδη, δι’ ακριτομυθιών του υπουργού Ναυτιλίας Βασίλη Κικίλια, συνειδητοποιήσαμε ότι λειτουργεί εδώ και χρόνια «πολιτική ανεκτικότητας» προς την τουρκική αλιεία. Με λίγες μέρες διαφορά, δε, μας προέκυψε επεισόδιο με τουρκικά αλιευτικά (και προειδοποιητικά πυρά) στα ανοιχτά της Σαμοθράκης.

Αναμένοντας τι θα διαμειφθεί (και τι δεν…) μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, μήπως διερωτηθούμε τι άφησε τελικά πίσω του το Σύμφωνο Φιλίας και Συνεργασίας (του Δεκεμβρίου 2023, θυμίζουμε) που επρόκειτο να δώσει βάση μακρόχρονης εκτόνωσης;