Υπάρχει μια πρώτη, ευθύγραμμη ανάγνωση εκείνου που ανέδειξε η κοινή έρευνα για «Το τοπίο των Ελληνικών κομμάτων» που παρουσίασαν τα τρία πανεπιστημιακά ιδρύματα ΕΚΠΑ/ΑΠΘ/Πάντειο με την στήριξη του Ιδρύματος Friedrich Ebert (αυτό είναι το επίσημο Ίδρυμα της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, που είχε καιρό να παίξει ρόλο στην Ελληνική δημόσια συζήτηση).

Είναι η ανάγνωση αυτή ότι το Ελληνικό πολιτικό σύστημα τείνει προς μια κατεύθυνση «ενός κυρίαρχου κόμματος» που βρίσκεται πιο δεξιά στον χάρτη απ’ όσο στο συνεχές της Μεταπολίτευσης, και μάλιστα ασκεί κεντρομόλο έλξη. Αυτή η ανάγνωση – που ήδη απετέλεσε «γραφή επί του τοίχου» από το 2019, αλλά έγινε το 2023 έντονη όσο τίποτε άλλο μετά το 1981 – θα κριθεί ούτως ή άλλως στις κάλπες της 9^ης Ιουνίου, δηλαδή σε απόσταση αναπνοής. (Πώς; Με το τι θα αναδυθεί στα δεξιοδεξιά μιας Ν.Δ. που έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να απορροφήσει όσο περισσότερη Δεξιά γινόταν, στρεφόμενη ωστόσο την ίδια στιγμή προς το κέντρο. Συν, με το τι θα έχει απομείνει στην Κεντροαριστερά).

Υπάρχει και μια δεύτερη, πιο ψαγμένη, αλλά και αυτή όχι ιδιαίτερου βάθους, προσέγγιση. Ότι δηλαδή το (αυτοπεριγραφόμενο, πάντως) εκλογικό σώμα των τωρινών κομμάτων είναι αρκετά αναντίστοιχο από τις βασικές πολιτικές θέσεις των κομμάτων που ο καθείς/η καθεμιά (λέει ότι) επιλέγει. Και τούτο ισχύει/λειτουργεί ήδη από την ίδια την Μητσοτακική Ν.Δ. που την λέμε /την καταγράφουμε συνήθως σε κεντρώα στροφή (λόγω Κυριάκου, ΛΟΑΤΚΙ+, Ελληνοτουρκικών κοκ) ενώ φιλοξενεί ό,τι δεξιόστροφο ως πολιτικό κοινό (νόμος+τάξη, Μακεδονικό, «Πρέσπες του Αιγαίου»), πλην εδώ καταγράφεται/αναλύεται ακόμη πιο Κεντρώα. Ενώ για το καημένο το ΠΑΣΟΚ (αφήνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ κατά μέρος: η έρευνα αυτή ήταν πριν τον σίφουνα Κασσελάκη) οδηγείται από την ηγεσία Ανδρουλάκη σε πιο προοδευτικές κατευθύνσεις σε κοινωνικά/πολιτισμικά ζητήματα, ή πάλι στα θέματα εθνικής κυριαρχίας (π.χ.σε φόντο ΕΕ, αλλά και Ουκρανικού), πλην το εκλογικό του σώμα βρίσκεται προς άλλην κατεύθυνση. Ενώ υπάρχουν ακόμη μνήμες ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου…

Όσο για το ΚΚΕ, υπάρχει μεν μια σημαντική ευθυγράμμιση ψηφοφόρου=κόμματος στα πολιτισμικά ζητήματα ή/και στα θέματα Ουκρανικού, πολύν όμως το 1/3 των ψηφοφόρων του τάσσεται υπέρ της εμβάθυνσης την ΕΕ (και ένα πρόσθετο ¼ δεν έχει ξεκάθαρη γνώμη)^. ενώ και η θέση του κόμματος εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών έχει απέναντί της μια αμφιρρέπουσα κοινή γνώμη «του». Στην Ελληνική Λύση βρίσκει κανείς και αριστερόστροφες τοποθετήσεις σε κοινωνικά/οικονομικά ζητήματα δίπλα στην ακροδεξιά ή και νατιβιστική ιδεολογία της. Ενώ στο ΜέΡΑ 25 καταγράφεται ικανή σύγκλιση προς την «καθαρά» αριστερή κομματική γραμμή, πλην όμως χωρίς την αντι-επιχειρηματική κατάληξη^. επίσης, δυσπιστία για τις αντι-εθνικιστικές στάσεις στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.

Θα τολμούσαμε να πούμε ότι, αν κάτι αναδεικνύει αυτή η ενδιαφέρουσα δουλειά ΕΚΠΑ/ΑΠΘ/Παντείου, είναι ότι η δίδυμη πρακτική (α) του πολυσυλλεκτικού κόμματος, όπως πάσχισε να την καθιερώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και την πέτυχε σαφώς περισσότερο ο Ανδρέας Παπανδρέου (και, τώρα-τώρα, την θεωρητικοποιεί με την «τριγωνοποίηση» ο Κυριάκος Μητσοτάκης) και (β) η ενθουσιώδης χρήση του «αντι-» ως ιδεολογικού/πολιτικού εργαλείου, δημιουργούν – αμφότερα – παγίδες για τις ίδιες τις πολιτικές ηγεσίες. Οι οποίες παγίδες, μάλιστα, στην εποχή όπου το μεν μηντιακό σύστημα έχει γείρει και αυτό σε κατεύθυνση κεντρομόλο/ «κυρίαρχης σύγκλισης» (αν και όχι ενός πόλου…), πλην όμως η ψηφιακή πανσπερμία λειτουργεί αποδιαρθρωτικά, κινδυνεύουν να αποπροσανατολιστούν ακόμη περισσότερο στις κινήσεις/στα πονταρίσματά τους. Το βλέπουμε. Καθημερινά.

Βέβαια, η πελώρια/real-time δημοσκόπηση με κάλπη, δηλαδή εκείνη των Ευρωεκλογών, θα δώσει σ’ όλα αυτά πρόσθετη τροφή για σκέψη. Και – πιθανώς – θα προσθέσει νευρικότητα, αν μη άγχος στις κομματικές ηγεσίες.