Με την ανακοίνωση ότι η Γερμανική Κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων – Φιλελευθέρων δεν έχει πλέον θεσμικά την στήριξη της Βουλής μετά την ψήφο εμπιστοσύνης της 16 Δεκεμβρίου που χάθηκε και την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών για τις 23 Φεβρουαρίου, πολιτική αβεβαιότητα έχει εγκατασταθεί στην (άλλοτε) ατμομηχανή της Ευρωπαϊκής οικονομίας και βασικό συντελεστή στο δίπολο που, μαζί με την Γαλλία, «οδηγούσε» την Ευρώπη /ΕΕ.

Με τον ορισμό του Κεντροδεξιού Φρανσουά Μπαϋρού ως Πρωθυπουργού από τον Πρόεδρο Μακρόν, ο οποίος συνεχίζει μια προσωποκεντρική πολιτική (γύρω από τον εαυτό του, όπως η θέσμιση της Δ’ Γαλλικής Δημοκρατίας του επιτρέπει και η δική του ανάγνωση της Ιστορίας του επιβάλλει…) μετά την απόλυτη αστοχία της προηγούμενης επιλογής του παραδοσιακού Δεξιού Μισέλ Μπαρνιέ που άφησε την Γαλλία χωρίς προϋπολογισμό 2025, ο άλλος πόλος της Ευρωπαϊκής ισορροπίας βρίσκεται στην δική του φάση αβεβαιότητας. Αρκετά διαφορετικής όμως.

Να εξηγηθούμε: στην Γερμανία, οι δημοσκοπήσεις δέκα βδομάδες πριν τις εκλογές του Φεβρουαρίου δίνουν τους Χριστιανοδημοκράτες/ Χριστιανοκοινωνιστές να προηγούνται με απόσταση, με 32% των προτιμήσεων και επικεφαλής τον ξεκάθαρα δεξιού προφίλ Φρήντιρχ Μέρτς. Ακολουθεί, σε σημαντική απόσταση, η σκληρή δεξιά (για να αποφύγουμε τον όρο Ακροδεξιά) της AfD με 19%, λίγο πιο κάτω οι Σοσιαλδημοκράτες που συνεχίζουν να έχουν επικεφαλής τον νυν Καγκελάριο Σολτς με 17%. Οι Πράσινοι βρίσκονται πλέον σε απόσταση, με 12%. Από κει και πέρα, στα αριστερά βρίσκει κανείς με 6% τον ιδιόρρυθμο σχηματισμό ριζοσπαστισμού και εσωστρέφειας BSN, της Σάρας Βάγκενκνεχτ ενώ εκτός Βουλής μένει η Αριστερά με 3%^. στα δεξιά οι Φιλελέυθεροι του Κρίστιαν Λίντνερ που στην ουσία τορπίλισαν την Κυβέρνηση Σολτς με ένα 5% βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού (Στην Γερμανία, απαιτείται 5% για συμμετοχή στο Μπουντεσταγκ).

Πλην όμως, προκειμένου να σχηματισθεί Κυβέρνηση στην Γερμανία – με το σύστημα σχεδόν καθαρής αναλογικής, αλλά και με την κουλτούρα συνεργασιών όλης της μεταπολεμικής εποχής – όχι μόνο δεν αρκεί το πρώτο κόμμα, αλλά δεν είναι ξεκάθαρος ποιος συνδυασμός κομμάτων θα έχτιζε αύριο πλειοψηφία στην Βουλή. Με δεδομένο – ακόμη – ότι στους Χριστιανοδημοκράτες θεωρείται, έστω και με τον σαφώς δεξιάς απόκλισης Μέρτς στο πηδάλιο, ιδεολογικά/πολιτικά εκτός συζήτησης (παλιότερα θα λέγαμε: «αδιανόητο») να βρεθούν μαζί με AfD στα κυβερνητικά έδρανα. Η σχεδόν αυτονόητη – με βάση το παρελθόν – συμπόρευση με τους Φιλελεύθερους, ακόμη κι αν αυτοί βρίσκονταν στην Βουλή, απέχει πολύ από το να βγάλει πλειοψηφία. Η συμπόρευση με Πράσινους και Φιλελεύθερους (και πάλι: αν οι Φιλελεύθεροι βρεθούν στο Μπουντεσταγκ τον Φεβρουάριο…) θα ήταν εξαιρετικά προβληματική, με δεδομένο ότι οι Πράσινοι – αν και ανεπίληπτα «δεξιάς» κατεύθυνση στα γεωπολιτικά/Ουκρανικό κλπ. – έχουν στα κοινωνικά, ενεργειακά και τα οικονομικά σαφώς αριστερό ζύγιασμα. Οπότε… πάλι ένας «μαυροκόκκινος» μεγάλος συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών/ Σοσιαλδημοκρατών μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπισθεί, όσο κι αν κάτι τέτοιο ηχεί εξώκοσμο στα δικά μας αυτιά της «αντι-» παράδοσης. 

Πλην όμως, ήδη η εποχή Σολτς επιχειρεί να χτίσει έδαφος άμυνας κατά της «δεξιοδεξιάς» στροφής – πώς; Ας πούμε, ενώ τρέχει μια προδιάθεση να ωθηθούν εκτός συνόρων όσοι Σύριοι είχαν λάβει καθεστώς προστασίας «αφού στην Συρία αποκαταστάθηκε η ομαλότητα» (λέει το Τραμπικής λογικής επιχείρημα), ο Όλαφ Σολτς έσπευσε να διευκρινίσει ότι όσοι πρόσφυγες όχι απλώς έλαβαν καθεστώς προστασίας αλλά και ενσωματώθηκαν στην Γερμανική οικονομία (χιλιάδες Σύριοι υπηρετούν στο εκεί ΕΣΥ…) θα δικαιούνται να παραμείνουν. Ακόμη περισσότερο, ήδη υπήρξε πρωτοβουλία Σολτς να ενσωματωθεί στην προεκλογική πλατφόρμα των Σοσιαλδημοκρατών προσεκτική άρνηση παροχής πιο προωθημένων όπλων στην Ουκρανία… Προσέξτε πώς λειτουργούν αυτά, στην Γερμανία: για να στηθεί Κυβέρνηση  συνασπισμού, συντάσσεται σύμφωνο συγκυβέρνησης – εκατοντάδων σελίδων, μετά από διαδικασίες εβδομάδων για διαπραγμάτευση και με συμφωνία ουσίας, που στην συνέχεια θα τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια… – όπου οι προεκλογικές τοποθετήσεις των κομμάτων θα είναι γενικώς σεβαστές.

Τους Γερμανούς βέβαια, θα απασχολούν πολύ περισσότερο τα δημοσιονομικά, ο «κόφτης χρέους» τους που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος, οι αμυντικές δαπάνες ο επανεξοπλισμός, το όποιο κοινωνικό κράτος συνεχίζει να υπάρχει. Ενώ το συνεχιζόμενο φλερτ με την ύφεση καθώς και τα πάθη των Γερμανικών βιομηχανικών μονάδων θα βρίσκονται υπό διεθνή παρατήρηση. Συνολικά η αβεβαιότητα θα οδηγεί την στενάχωρη επόμενη ημέρα στον άλλοτε πυλώνα σταθερότητας της Ευρώπης.

Στην Γαλλία, η αβεβαιότητα θα έχει διαφορετική μορφή: η Κυβέρνηση Μπαϋρού δεν θα αντιμετωπίσει άμεσο πρόβλημα με την προώθηση Προϋπολογισμού 2025, καθώς το συνταγματικό πλαίσιο επιτρέπει να προχωρήσει η θέσπισή του και χωρίς ψήφιση στην Βουλή (είναι το διαβόητο άρθρο 49 παρα 3 του Γκωλλικού Συντάγματος). Μένει βέβαια να φανεί κατά πόσον η δέσμευση που κατέθεσε – τον Νοέμβριο – η Γαλλία για μείωση των ελλειμμάτων της και συγκράτηση του δημοσίου χρέους της (σε ορίζοντα 2027/2029) και που εγκρίθηκε διστακτικά μεν από τις Βρυξέλλες, αλλά … η Γαλλία είναι η Γαλλία!, θα πείσει τις αγορές που ήδη συνοφρυώθηκαν. 

Πάντως, στο εσωτερικό, η Κυβέρνηση Μπαϋρου επιδιώκει «συμφωνία αποχής από επιθετικές[κοινοβουλευτικές] πρωτοβουλίες», δηλαδή ένα είδος ανακωχής  με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που θα αποτρέπει από κατάθεση ψήφου μομφής σαν αυτήν που ξαπόστειλε την Κυβέρνηση Μπαρνιέ. Ήδη ο Φρανσουά Μπαϋρού, έτσι που ξεκίνησε την διαδρομή του – καλώντας για διαβούλευση κατά την σειρά των κοινοβουλευτικών ομάδων, άρα πρώτη την Εθνική Συσπείρωση Μαρίν Λεπέν/Μπαρντελά (με την Μαρί Λεπέν ο Μπαϋρού είχε ήδη προϊστορία αγαστής συνεργασίας στην τοπική/περιφερειακή αυτοδιοίκηση…), καθώς το Νέο Λαϊκό Μέτωπο εμφανίζεται με κοινοβουλευτική διαφοροποίηση (άρνηση της Ανυπότακτης Γαλλίας του Μελανσον να προσέλθει σε διαβουλεύσεις), αφήνει κάποια προοπτική να προχωρήσουν κάποιες κινήσεις διακυβέρνησης επί του πεδίου. Παράδειγμα: το συνταξιοδοτικό ή το δίχτυ κοινωνικής προστασίας που είχαν. Βγάλει τους Γάλλους στον δρόμο.

Όμως, και πάλι, η βαθύτερη ισορροπία στην Γαλλία θα κριθεί από το αν ο Μπαϋρού , που ως κομματικός σχηματισμός Mo.Dem είχε ανέκαθεν ταχθεί υπέρ της απλής αναλογικής (στην Γαλλία δεν ισχύει κάτι τέτοιο, όμως… δεν θεωρείται κα επικατάρατη η ιδέα!) , που αποτελεί στόχευση και της Μαρίν Λεπέν.