Από το ξέσπασμα του πολέμου στο Ισραήλ, οργανώσεις «δορυφόροι» του Ιράν που δρουν στο εξωτερικό, έλαβαν ενεργά μέρος σε συγκρούσεις και δολιοφθορές – από τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο μέχρι τους Χούθι στην Ερυθρά θάλασσα. Και η mutatis mutandis μετριοπαθής στάση των ΗΠΑ άλλαξε μόνο όταν χύθηκε αμερικανικό αίμα στο φυλάκιο Tower 22 στην Ιορδανία.

Όμως ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, ο Λευκός Οίκος έσπευσε να διαβεβαιώσει πως οι επιδρομές ήταν «χειρουργικά χτυπήματα» κατά των Φρουρών της Επανάστασης σε Ιράκ και Συρία και πως οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν κλιμάκωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Και φυσικά κανένα από τα αντίποινα δεν είχε ως στόχο ιρανικό έδαφος. «Τι είναι αυτό που κάνει το Ιράν τόσο δύσκολο αντίπαλο για να περιοριστεί;» αναρωτιόταν πρόσφατα – και εύλογα – ο Economist.

Θεωρητικά οι ΗΠΑ απολαμβάνουν μίας ασύγκριτης υπεροπλίας, την ώρα που η Τεχεράνη εξακολουθεί να βασίζεται σε πολεμικά πλοία και μαχητικά αεροσκάφη με τεχνολογία προγενέστερη της εποχής της προσελήνωσης, αλλά οι αντάρτες και οι πολιτοφυλακές δρουν σε ένα «ανισόπεδο» τέρεν, και είναι ανοικτές στο υποστούν εκτεταμένες απώλειες, με μοναδικό στόχο τη δολιοφθορά και την επιβίωση αντί για κάποια καθαρή νίκη.

Οι επικριτές του Τζο Μπάιντεν τον κατηγορούν για έλλειψη πυγμής: «Η κυβέρνηση μπορεί να εξουδετερώσει όλους τους πληρεξούσιους του Ιράν, αλλά δεν θα αποτρέψει την ιρανική επιθετικότητα», σχολίασε Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ. Οι Ρεπουμπλικάνοι ζητούν επιθέσεις στο ιρανικό έδαφος, υπενθυμίζοντας το παράδειγμα της επιχείρησης Praying Mantis, κατά τη διάρκεια των «πολέμων των δεξαμενόπλοιων» στη δεκαετία του 1980, όταν οι ΗΠΑ βύθισαν πέντε πολεμικά πλοία του Ιράν και κατέστρεψαν δύο από τις πλατφόρμες πετρελαίου του στον Περσικό Κόλπο.

Πράγματι, τα πλήγματα στο Ιράν το 1988 είχαν αναγκάσει την Τεχεράνη να μειώσει τις επιθέσεις σε πετρελαιοφόρα και να σταματήσει να στοχοποιεί Αμερικανούς αλλά εκείνο το Ιράν ήταν μία άλλη χώρα: εξαντλημένη από έναν καταστροφικό οκταετή πόλεμο εναντίον του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν και στερημένη από ισχυρούς συμμάχους. Σήμερα όμως, το Ιράν διαθέτει ένα ισχυρό δίκτυο «αντιπροσώπων» και τη στήριξη της Ρωσίας και της Κίνας.

Μία επιστροφή στις μέρες των κατά μέτωπο αμερικανικών επιθέσεων θα μπορούσε να εξωθήσει το πυρηνικό Ιράν να «δικαιολογήσει» την δημιουργία μίας ατομικής βόμβας. Το 2023 διπλωματικές πηγές μετέφεραν στο πρακτορείο Bloomberg ότι επιθεωρητές του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) είχαν εντοπίσει στο Ιράν ουράνιο, εμπλουτισμένο σε ποσοστό 84%, ένα ποσοστό πολύ κοντά στο 90% που θεωρείται απαραίτητη για την παραγωγή ατομικής βόμβας και εικοσαπλάσια από ό,τι επιτρέπουν οι διεθνείς συμβάσεις.

Το Ινστιτούτο Επιστήμης και Διεθνούς Ασφάλειας αναβάθμισε πριν λίγες ημέρες την απειλή στο επίπεδο του «Εξαιρετικού Κινδύνου», το υψηλότερο στην εξάβαθμη κλίμακά του αδού, σύμφωνα με ειδικούς του χώρου, από το 2022 το Ιράν μπορεί να δημιουργήσει ένα πυρηνικό όπλο «σε μηδενικό χρόνο».

Ο επικεφαλής των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης Χοσεΐν Σαλαμί προειδοποιούσε στα τέλη του Ιανουαρίου ότι η Τεχεράνη δεν φοβάται το σενάριο του πολέμου με τις ΗΠΑ. «Ακούμε κάποιους Αμερικανούς αξιωματούχους να μας απειλούν. Τους λέμε ότι μας δοκιμάσατε και ότι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Δεν αφήνουμε καμία απειλή αναπάντητη. Δεν θέλουμε πόλεμο, αλλά δεν τον φοβόμαστε. Αυτό είναι γνωστό» – Θα μπορούσε να είναι και non paper του υπουργείου Εξωτερικών.

«Ίσως το Ιράν θα μπορούσε να αποθαρρυνθεί από τη χρήση των πληρεξουσίων του αν πίστευε ότι η Αμερική ήταν έτοιμη να ανατρέψει το καθεστώς του. Μετά από δύο δεκαετίες αποτυχημένων αμερικανικών περιπετειών στη Μέση Ανατολή, όμως, ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ιρανοί πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό», σχολιάζει ο Economist. Ούτε οι σύμμαχοι της Αμερικής στην περιοχή το πιστεύουν.

Η Τεχεράνη θα συνεχίσει να χτυπά δι’ αντιπροσώπων γνωρίζοντας πως οι ΗΠΑ θα περιορίζονται σε αντίποινα εκτός Ιράν.