Η ομοφυλοφιλία είναι όσο παλιά είναι και η ανθρωπότητα ή μάλλον, ακόμα πιο παλιά, αν κρίνει κανείς από τα 1.500 είδη του ζωικού βασιλείου στα οποία έχει επιβεβαιωμένα διαπιστωθεί ως συνήθης σεξουαλική συμπεριφορά – από τα έντομα και τα ψάρια μέχρι τα αμφίβια, τα ερπετα και τα πρωτεύοντα θηλαστικά (εργασία “The evolution of same-sex sexual behaviour in mammals”, Περιοδικό Nature). 

Με άλλα λόγια η ομοφυλοφιλία απαντάται παντού στη φύση και, ως εκ τούτου, είναι εξ ορισμού κάτι απολύτως φυσικό, σε πείσμα κάθε ψυχολογικής απώθησης που επιχειρείται σε ατομικό ή και συλλογικό επίπεδο μέσα από μηχανισμούς άρνησης και οργής, ή του διωγμού στον οποίο συχνά υπόκεινται άνθρωποι που, απλώς υπάρχουν με τον τρόπο τους και ζητούν το αυτονόητο δικαίωμα στο απολαυστικό σεξ όπως εκείνοι το ορίζουν, στην αναζήτηση της αγάπης, την δημιουργία οικογένειας. 

Και βέβαια δεν χρειαζόταν καν να δειχθεί πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι φυσικό για να έχει δικαίωμα ύπαρξης, ως εκ περισσού αναφέρουμε την παρατήρηση που δεν συνιστά καν επιχείρημα, αφού μερικά από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα επιτεύγματα δεν υπήρχαν πριν από εμάς στη Φύση: τα αεροπλάνα, τα λαπαροσκοπικά χειρουργεία, η Δικαιοσύνη αντί του φυσικότατου δικαίου της πυγμής, η λογοτεχνία. Κεκτημένα τεχνητά, ευτυχώς – οι ομοφυλόφιλοι θα έπρεπε να απολαμβάνουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα ακόμα και αν αποτελούσε ανθρώπινη εξαίρεση η ομοφυλοφιλία.  

-Σε πείσμα της Ιεράς Συνόδου και του Αρχιεπισκόπου υμών Ιερώνυμου που απαιτούσε δημοψήφισμα και ονομαστική ψηφοφορία σα να ήταν εκλεγμένος αρχηγός κόμματος (αλήθεια πού είναι ο Θεός του που κατέστρεψε οργισμένος τους ΛΟΑΤΚΙ των Σοδόμων στις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης; Κάποιοι κακοπροαίρετοι ίσως τολμήσουν να πουν πως δεν υπάρχει), 

-Σε πείσμα των γραφικών ακροδεξιών πολιτικών της μισαλλοδοξίας που κακώς χαρακτηρίζονται απλώς «συντηρητικοί» – «ως γνήσιος συντηρητικός και παραδοσιακός πολιτευόμενος ψηφίζω αυτό το νομοσχέδιο όχι παρά το ότι είμαι συντηρητικός, αλλά ακριβώς επειδή είμαι συντηρητικός» δήλωσε εύστοχα ο πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας

-Σε πείσμα του όχλου που κραδαίνει σταυρούς και εικόνες στην πλατεία Συντάγματος και στις αναρτήσεις των social media

-Σε πείσμα κάθε φοβισμένου αρνητή που ίσως να έπαιρνε βοήθεια από επαγγελματική ψυχανάλυση 

οι ΛΟΑΤΚΙ συμπολίτες θέλουν απλώς να ζήσουν χωρίς διακρίσεις και φόβο στο νηπιαγωγείο του παιδιού τους, στο επισκεπτήριο του νοσοκομείου ή όταν φιλιούνται χέρι χέρι στην πλατεία. Και η κατοχυρωμένη πλέον δυνατότητα γάμου δεν περιορίζει σε τίποτα τα δικαιώματα των ετοιμοπόλεμων διωκτών τους που φώναζαν απειλώντας έξω από τη Βουλή, ενώ μέσα γραφόταν ιστορία. 

H Ελλάδα έγινε την Πέμπτη η 16η χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η 37η στον κόσμο που αναγνωρίζει την ισότητα στον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία.

Ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών είναι νόμιμος ακόμα σε ΗΠΑ, Καναδά, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Αυστρία, Ελβετία, Πορτογαλία, Καναδά, Μεξικό, Ανδόρα, Αργεντινή, Αυστραλία, Βέλγιο, Βραζιλία, Χιλή, Κολομβία, Κόστα Ρίκα, Κούβα, Δανία, Ισημερινό, Εσθονία, Φινλανδία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία, Σλοβενία, Νότια Αφρική, Σουηδία, Ταϊβάν, και Ουρουγουάη.

Η πρώτη χώρα που είχε αναγνωρίσει νομικά τη σχέση ομόφυλων ζευγαριών ήταν η Δανία, το 1989, όταν καθιέρωσε το σύμφωνο συμβίωσης, που εξασφάλιζε «τα περισσότερα δικαιώματα των ετεροφυλόφιλων, παντρεμένων ζευγαριών, αλλά όχι το δικαίωμα να υιοθετήσουν ή να αποκτήσουν από κοινού την επιμέλεια ενός παιδιού». 

Στα 35 χρόνια που μεσολάβησαν, ένα ένα τα ανεπτυγμένα κράτη αναγνωρίζουν το προφανές και το προστατεύουν από την αδικία. Ο νέος νόμος για την ισότητα του γάμου στην Ελλάδα είναι νέος μόνο για τη χώρα μας. Στην υπόλοιπη Δύση αποτελεί ένα δοκιμασμένο επί δεκαετίες και εντελώς επιτυχημένο βήμα. Ας ελπίσουμε όχι το τελευταίο. 

Ο ομοφυλόφιλος ηθοποιός και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Πλεύσης Ελευθερίας Σπύρος Μπιμπίλας μίλησε χθες από το βήμα της Βουλής για το πώς ήταν να μεγαλώνει με τα ήθη του (ξε)περασμένου αιώνα στην Ελλάδα.

«Γεννήθηκα στη δεκαετία του ΄50 σε μια μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της πόλης. Από πολύ μικρός κατάλαβα ότι σε κάτι διέφερα από άλλους ανθρώπους. Ξέρετε πως το κατάλαβα; Όταν στα μουσεία προσκολλώμουν στα αγάλματα τα ανδρικά. Κάτι με τράβαγε από τη φύση μου. Διάβαζα Καβάφη και Λαπαθιώτη και ταυτιζόμουν με αυτούς τους σπουδαίους δημιουργούς. Εκλαιγα κρυφά, γιατί έπρεπε να κρύψω κάτι, που ντρεπόμουν γι΄αυτό και δεν μπορούσα να το πω ούτε στους γονείς μου. Έγινα ένα εσωστρεφές, ένα μελαγχολικό παιδί που έγραφε ποιήματα (…) Αυτά τα κρυφά δάκρυα με οδηγούν σήμερα στα 68 μου χρόνια να αγωνίζομαι για να μην κλάψουν άλλα παιδιά στο μέλλον, για να είναι ευτυχισμένα, για να μην φοβηθούν να πουν τι είναι, τι τους ελκύει, με ποιους θέλουν να ζήσουν. Επιτέλους είμαστε όλοι άνθρωποι».