Μετά από χρόνια αλλεπάλληλων ανατροπών και εντάσεων –στην ταραγμένη διεθνή σκακιέρα, στον ευρωπαϊκό περίβολο όπου θεωρούσαμε ότι βρήκαμε ασφαλές λιμάνι, στον ελληνικό μας μικρόκοσμο– μετά από συζητήσεις για το αν ζούμε σε poly-crisis ή σε perma-crisis, διόλου παράξενο που η επαναφορά σε κανονικότητα είχε αποκτήσει καίρια πολιτική λειτουργία. Ανάκτηση του απολεσθέντος Παραδείσου…

Θυμηθείτε: την απορρόφηση της βαθύτερης διατάραξης που έφερε η πανδημία του κορωνοϊού. τη διόρθωση της παράλληλης αποδιάρθρωσης των εφοδιαστικών αλυσίδων. την αντιμετώπιση του ενεργειακού σοκ από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά και της πληθωριστικής επαναφοράς λόγω νομισματικής χαλάρωσης επί πανδημίας. την εν συνεχεία αυτοπαγίδευση σε περιβάλλον υψηλών επιτοκίων «για διόρθωση» (τουλάχιστον στην Ευρώπη: οι ΗΠΑ τα πήγαν καλύτερα αυτή τη φορά). Όλα αυτά, την ώρα που η ενεργειακή μετάβαση απαιτεί επενδύσεις χωρίς προηγούμενο…

Στη δε γεωπολιτική σκακιέρα, μια πιο κυνική κανονικότητα έδειχνε να προκύπτει από τη «διαχείριση» του Ουκρανικού μέσω της στρατιωτικής και οικονομικής στήριξης του Κιέβου από τη Δύση, της παροχής εφεδρειών στη Μόσχα από την Ανατολή, καταλήγοντας σε καταστάσεις σύρραξης δι’ αντιπροσώπου. Μετά, δε, το σοκ αφύπνισης από την επιδρομή Χαμάς σε ισραηλινά εδάφη με ορμητήριο τη Λωρίδα της Γάζας και την εν συνεχεία ισοπεδωτική επιχείρηση των Ισραηλινών και τη σιβυλλική απόφανση του Δικαστηρίου της Χάγης στις καταγγελίες για «γενοκτονία» στη Γάζα, προκύπτει όλο και πιθανότερη ανάφλεξη στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Η επίκληση –όχι δε μόνο από την Ελλάδα…− της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», η έπαρση της ουκρανικής σημαίας μαζί με την ευρωπαϊκή ή πάλιν ο φωτισμός συμβολικών κτιρίων με τα χρώματα του Ισραήλ, θεωρήθηκαν διεθνοπολιτικά βολικές διέξοδοι. Πλην συνεχείς ανατροπές διέψευσαν αυτή την εκδοχή κανονικότητας.

Ας μείνουμε όμως στην Ελλάδα, η οποία ούτως ή άλλως διεκδικεί πάλι μιαν ιδιαιτερότητα. Ήδη η χώρα, το πολιτικό της σύστημα, η οικονομία της, οι άνθρωποί της βγήκαν από μια μακρά περίοδο πίεσης που δεν «σβήνει» τόσο εύκολα. που έχει φέρει ωρίμανση ή/και παραίτηση από προσδοκίες όπως αυτές παλιότερα ανθούσαν. Μια ιδιαιτερότητα, πάντως, που έχει βρει έκφραση σε ένα πολιτικό σκηνικό χωρίς προηγούμενο: δεν είναι μόνο ότι η κυβερνητική πλειοψηφία δεν έχει απέναντί της άλλον ισχυρό πόλο, αλλ’ ότι συνολικά στον χώρο της Αντιπολίτευσης (πάντως στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΣΟΚ) τείνει να επικρατήσει αμηχανία, που πλησιάζει τον αποσυντονισμό. 

Θα μας κακίσει εδώ ο αναγνώστης –και δεν θα έχει άδικο!– ότι επιχειρούμε μια περισπούδαστη περιγραφή χωρίς συμπέρασμα, όπως έχουν καταλήξει να πράττουν οι πολιτικοί που σχολιάζουν και τοποθετούνται περιγραφικά ή/και κριτικά, αλλά χωρίς «διά ταύτα». Δείτε όμως ένα παράδειγμα: την παγίδα-δίκοπο μαχαίρι στο μέτωπο της ακρίβειας (της βιωμένης στα νοικοκυριά, ανεξαρτήτως στατιστικών και εξηγήσεων) και σ’ εκείνο των αγροτικών κινητοποιήσεων (όπου η ανεπάρκεια αποζημιώσεων μετά τις περσινές ακραίες καταστροφές ήρθε κι έδεσε με την απογείωση του κόστους). 

Μαγεμένη με την επιστροφή σε μια οικονομική κανονικότητα μετά τις περιπέτειες των Μνημονίων, της Covid-19, των επιπτώσεων της Ουκρανίας, δηλαδή ζώντας με αρκετά χρόνια καθυστέρηση το φαινόμενο του «υπερσυμπιεσμένου ελατηρίου» κατά Στουρνάρα να μετατρέπεται σε αναπτυξιακούς ρυθμούς και σε αύξηση της απασχόλησης (έστω και χαμηλών αμοιβών), ενσωματώνοντας επιπλέον τη λογική των -Pass, η κυβέρνηση θεώρησε ότι η επίκληση του εισαγόμενου πληθωρισμού από τη μια (άρα «δεν φταίμε»), της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής από την άλλη, «μας ξεχρεώνει». Ύστερα, βέβαια, σε λογική Αδώνιδος Γεωργιάδη, προσέτρεξε σε καλάθια νοικοκυράς/νοικοκυριού και σε market-Pass, πράγμα που έδειξε μιαν ανάληψη ευθύνης. ενώ στον αγροτικό τομέα «ανακαλύπτονταν» περιθώρια πρόσθετων μέτρων αρωγής μόλις πύκνωσαν τα μπλόκα. Αργότερα, φθάσαμε σε πρόστιμα σε σουπερμάρκετ και πρωθυπουργικές αναφορές σε «πληθωρισμό κερδοσκοπίας», ή πάλι σε σύννεφο δυσμένειας πάνω από τον υπουργό Γεωργίας και τους τιτλούχους ΕΛΓΑ/ΟΠΕΚΕΠΕ.

Γιατί επιμείναμε σ’ αυτό το σκηνικό; Επειδή θεωρούμε ότι η επανάπαυση στις δάφνες της ανακτηθείσας κανονικότητας χτίζει πίεση. Όπως π.χ. και η διαπίστωση ότι η κοινή γνώμη μετακινείται προς την κατεύθυνση αποδοχής των ιδιωτικών/μη-κρατικών ΑΕΙ, ή πάλι σε ανεκτικότητα έναντι των ομόφυλων ζευγαριών/γονεϊκότητας, ή πάλι στο πεδίο της επιστολικής ψήφου, έδειξε να αξιοποιείται περισσότερο για το στήσιμο αντιπαράθεσης και καβγά παρά για συζήτηση επί της ουσίας και για ωρίμανση. (Χαρακτηριστική η αναζήτηση ευθυνών από τις πρυτανικές αρχές για τις καταλήψεις. Χαρακτηριστική η ανατίναξη της συναίνεσης στην ψήφιση της επιστολικής ψήφου. Αλλά χαρακτηριστική και η αμηχανία χειρισμού από την Αντιπολίτευση, η οποία βέβαια… δεν κυβερνά).

Όσο για την κανονικότητα προβαλλόμενη στο πεδίο των γεωπολιτικών, αρκεί να δει κανείς την κορύφωση του εξοπλιστικού προγράμματος με φόντο τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και την ελπίδα εκτόνωσης στα Ελληνοτουρκικά για να διερωτηθεί ως προς τη διακηρυσσόμενη αυτοπεποίθηση.