Πλησιάζει – αρέσει/δεν αρέσει – ο πολιτικός ορίζοντας των Ευρωεκλογών. Οι οποίες μπορεί στην υπόλοιπη Ευρώπη να έχουν την βαθύτερη σημασία ότι σ’ αυτές θα κριθεί η δεξιά/ακροδεξιά/νατιβιστική στροφή της ηπείρου, σ’ εμάς όμως θα λειτουργήσει ως πελώρια δημοσκόπηση με κάλπη – προστέθηκε τώρα και η διάσταση της επιστολικής ψήφου! – υποχρεώνοντας τους πολιτικούς σχηματισμούς να αναμετρηθούν με τον καθρέφτη. Κι αν η Δεξιά/Κεντροδεξιά έχει τα δικά της, την μια με το φάσμα των «Πρεσπών του Αιγαίου» (βαθιά διαβρωτική αναφορά, αυτή) να δημιουργεί κυματισμούς, την άλλη με το μέτωπο του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών να προκαλεί αναταράξεις βυθού, τελικά βρίσκεται για την ώρα αντιμέτωπη κυρίως με τον εαυτό της. Και το παλεύει όπως-όπως, μια με το άνοιγμα μετώπων όπως της φορολόγησης των επαγγελματιών, την άλλη με καινοτομικές πρωτοβουλίες όπως της επιστολικής ψήφου.

Όμως στην Κεντροαριστερά βρίσκεται σε εξέλιξη κάτι πολύ ευρύτερο. Που στιγμές-στιγμές θυμίζει Σέρλοκ Χολμς του Κόναν Ντόϋλ και τον «σκύλο που δεν γαύγιζε» την ώρα του εγκλήματος. Στα κεντροαριστερά του πολιτικού φάσματος, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης πάντως, ήταν που ισορροπούσε κοινωνιολογικά-πολιτικά η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης – ακόμη και όταν κυβερνούσε η Δεξιά, Κωνσταντίνου Καραμανλή/Κωνσταντίνου Μητσοτάκη/Κώστα Καραμανλή και μετά το 2019 η εκδοχή Κυριάκου Μητσοτάκη. Τώρα δεν είναι μόνο τα εκλογικά ποσοστά του 2024 και τα τωρινά δημοσκοπικά (για ό,τι αξίζουν) που άλλαξαν. Είναι και η σύνθεση του χώρου της Αριστεράς/Κεντροαριστεράς, είναι και οι εσωτερικές μη-ισορροπίες που αναδεικνύονται. Κινδυνεύει με ανατίναξη η ίδια η έννοια της Κεντροαριστεράς; με ακύρωση η απεύθυνσή της στις κοινωνικές ομάδες και ευαισθησίες που αυτή εξέφρασε; Θα καταλήξει η Κεντροαριστερά ως έννοια παράπλευρη απώλεια των χειρισμών στον αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ;

Δείτε: φεύγει η ομάδα Αχτσιόγλου/6+6 , μαζί και με τους της Ομπρέλας/Τσακαλώτου από τον ΣΥΡΙΖΑ της Κασσελάκειας εποχής – θα σκεφτόταν κανείς αρχικά ότι πρόκειται για αριστερόστροφη πορεία, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δια του νέου αρχηγού του όσο και νάναι πήγε να ζυγιαστεί προς το Κέντρο – περισσότερο κι από τις ημέρες διεύρυνσης σε ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Συνειδητά (θα λέγαμε «προγραμματισμένα», αλλ’ η λέξη δεν πολυ-υπάρχει σ’ αυτόν τον χώρο, πλέον) . 

Όμως… δεν είναι δυνατόν να παραβλέψει κανείς ότι κεντρικοί παράγοντες του νέου, υπο βάπτιση την στιγμή που σύρονται αυτές οι γραμμές, πολιτικού εγχειρήματος όπως η Έφη Αχτσιόγλου και ο Αλέξης Χαρίτσης και ο Νάσος Ηλιόπουλος – ασφαλώς και ο σε κομβική ευθύνη Ευκλείδης Τσακαλώτος αλλά και ο Γιώργος Σταθάκης – βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης και (έτσι ήταν τα χρόνια εκείνα!) πίεσης και οδύνης επί Κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ. Άρα συμμετείχαν ενεργά στην μετακίνηση/προσγείωση από την ριζοσπαστικότητα της «πρώτης φοράς Αριστεράς» στην πραγματικότητα της «πρώτης φοράς Αριστεράς στην εξουσία».

Πλην, ήδη το νέο σχήμα – πέρα από το άνοιγμα που κάποια στιγμή φάνηκε προς το πράσινο/οικολογικό κόμμα που επιχειρείται να στηθεί επίσης με αριστερόστροφη αναγωγή από τον Πέτρο Κόκκαλη – περισσότερη συνάφεια δείχνει να επιθυμεί με το ΠΑΣΟΚ της περιόδου Νίκου Ανδρουλάκη. Καίτοι (κατά Χαρίτση) «θέλουμε να είμαστε η Αριστερά και της κοινωνικής διεκδίκησης αλλά και της δύναμης διακυβέρνησης» . Το οποίο ΠΑΣΟΚ εγκαλείται από τον ΣΥΡΙΖΑ της φάσης Στ. Κασελλάκη ως ενδεχόμενη γέφυρα συναίνεσης σε κεντροδεξιά λογική (την ίδια στιγμή που στήνονται γέφυρες ΣΥΡΙΖΑ προς την Κίνηση «Πράττω» Νίκου Κοτζιά – με αριστερές ασφαλώς καταβολές, αλλ’ ήδη με απόψεις περί ΕλληνοΤουρκικών που δείχνουν προς άλλη κατεύθυνση).

Κατά τα άλλα, είτε μετράται δεύτερος είτε τρίτος δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ, το γεγονός ότι το με διψήφια ποσοστά ΚΚΕ αποδεικνύεται παραλήπτης της δυσαρέσκειας και προορισμός δυσαρεστημένων την στιγμή που το νέο σχήμα Χαρίτση/Αχτσιόγλου/Τσακαλώτου καταγράφεται για ξεκίνημα κοντά στο σημείο εισόδου στην Βουλή (εκεί κοντά καταγράφεται, όμως πτωτικά, και το βυθισμένο ΜέΡΑ 25 του Γ. Βαρουφάκη), δημιουργεί καταστάσεις omnes contra omnium στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Η οποία στην προοπτική των Ευρωεκλογών ανά τις κεντρικές χώρες της ΕΕ έχει κι εκεί την δυσκολία προσδιορισμού ορίων: πόσο αριστερά θα «καθίσουν» οι τελικώς Πράσινοι; τι δυνάμεις θα απελευθερώσουν οι Die Linke; που θα οδηγηθεί ο αστερισμός περί το SPD; ακόμη-ακόμη θα υποστασιοποιηθεί το Ευρωπαϊκό Volt;.

Αν είναι η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα να μην καταστεί παράπλευρη απώλεια προσωπικών στρατηγικών, αν είναι να μην μείνει να ονειροπολεί απλώς «ημέρες Epinay» λογικής Μιττεράν, τότε θα χρειαστεί να βρει – γρήγορα, άμεσα – η καθεμιά τις ιδεατές συνιστώσες έκφρασής της: 

(α) την διατύπωση πειστικών προτεραιοτήτων στο κοινωνικό, από το ΕΣΥ και το Ασφαλιστικό μέχρι το στεγαστικό και τον ρόλο του συνδικαλισμού σε μια αυριανή τριμερή συνεννόηση των Κοινωνικών Εταίρων 

(β) την επιδίωξη ενός μίνιμουμ συναίνεσης στην δημοσιονομική διαχείριση

(γ) την αποδοχή μιας ειλικρινούς ισορροπίας θεμελιωδών δικαιωμάτων/διαχείρισης του Μεταναστευτικού

(δ) κάποια μίνιμουμ πλατφόρμα στα ΕλληνοΤουρκικά, τώρα που ανάβουν οι κινητήρες του αεροπλάνου που θα φέρει τον Πρόεδρο Ερντογάν, την κουστωδία και τις θέσεις/δηλώσεις του στην Αθήνα.

Δεν υπαινισσόμαστε κάποιου είδους σύγκλιση. Όμως αναφερόμαστε σε διαφανείς τοποθετήσεις. Από τις οποίες στον χρόνο αν και κατά πόσον υπάρχει ενεργό ίζημα Κεντροαριστεράς στην Ελληνική πολιτική σκηνή του 2024. 

Με βάση αυτό, άμα δεν έχει ερημώσει το έδαφος από τις εντάσεις και την εχθροπάθεια που εγκαταστάθηκε (και) σ’ αυτόν τον χώρο, θα μπορούσε να επανεκκινήσει Κεντροαριστερά. Κάποτε. Κάπως