Ενώ η έκδοση αυτή, με μορφή λευκώματος, δείχνει εκ πρώτης όψεως να είναι μια βιογραφική αποτύπωση του περάσματος του Δημήτρη Κρεμαστινού –στο ευρύτερο κοινό έμεινε γνωστός ως «ο γιατρός του Ανδρέα», στον κύκλο της πολιτικής και της δημόσιας ζωής υπήρξε πολύ πιο σύνθετο το στίγμα του– με στοιχεία αποχαιρετισμού από σειρά ανθρώπων της δημόσιας ζωής που τον γνώρισαν και καταθέτουν πολύπλευρη αποτίμησή του (από Κάρολο Παπούλια, Κώστα Σημίτη και Απόστολο Κακλαμάνη μέχρι Προκόπη Παυλόπουλο, Νικήτα Κακλαμάνη και Γρηγόρη Φαράκο…), άμα κανείς τη διεξέλθει κάπως πιο προσεκτικά ανακαλύπτει ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο.

Αξιοποιώντας μαρτυρίες και ακόμη περισσότερο αρχειακό υλικό (και σημειώσεις του ιδίου), βλέπει κανείς μια εικόνα της πολιτικής σκηνής της εποχής, την ουσιαστική γνωριμία με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και εκ των ένδον περιγραφή και αξιολόγηση των φάσεων του ΕΣΥ. Μπορεί στιγμιότυπα όπως της διάγνωσης της ασθένειας του Ανδρέα, οι διαδικασίες μυστικότητας που ακολουθήθηκαν, οι αναφορές στις στιγμές αναπλήρωσης του Α. Παπανδρέου ως πρωθυπουργού όταν νοσηλευόταν ή και η… στοχοποίηση του ίδιου του Κρεμαστινού από τη «17 Ν» να έχουν αμεσότερο το εντυπωσιακό στοιχείο, όμως η προσέγγιση πρωτοβουλιών όπως η ίδρυση του ΟΚΑΝΑ και η νέα αντιμετώπιση των ουσιοεξαρτημένων, ή πάλι οι επανερχόμενες επισημάνσεις του για την ανάγκη ριζικής μεταρρύθμισης του ΕΣΥ και για την αντιμετώπιση των φαινομένων παραοικονομίας (που θυμίζουν μεταγενέστερες περιπέτειες Αλέκου Παπαδόπουλου…), αποτελούν πρωτογενές υλικό για όποιον σταθεί σ’ αυτές.

Ομοίως –σε εντελώς διαφορετικό πεδίο, βέβαια– οι καταθέσεις του σχετικά με τις θέσεις Ανδρέα Παπανδρέου (αλλά και Γιώργου Βασιλείου) σχετικά με το Κυπριακό της εποχής, καθώς και οι αναφορές για την προσέγγιση των ελληνοτουρκικών (μην ξεχνούμε: εποχή Νταβός).