Κανονικά, έμμεσο μόνο θα μπορούσε/θα έπρεπε να είναι το ενδιαφέρον από οικονομική σκοπιά για την ιδιότυπη προώθηση του διαλόγου περί Δικαιοσύνης, έτσι όπως έγινε στις εργασίες της Γενικής Συνέλευσης της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, που διεξήχθησαν στην μεγάλη αίθουσα του Εφετείου Αθηνών και συνέπεσαν με την κορύφωση της ζύμωσης (όπως θα λέγαμε σε παλιότερους καιρούς) για τον νέο Δικαστικό Χάρτη και για τις αλλαγές στους Ποινικούς Κώδικες.

Πλην όμως, πέρα π.χ. από το ζήτημα του «ακαταδίωκτου» των διοικήσεων των τραπεζών (δηλαδή της μη-απαιτήσεως έγκλησης προκειμένου να διώκεται απιστία), που αφήνεται πλέον να αραχνιάζει σε ντουλάπια Τρόικας και ειδικών/μνημονιακών συνθηκών (αλλά… να δούμε και τι θα σημάνει στην πράξη!), θα ανέμενε κανείς η κυρίως οργανωτική (Δικαστικός Χάρτης) και ποινική αυστηροποίηση των ποινών διάσταση των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων Φλωρίδη να παραμείνει στα interna της Δικαιοσύνης.

Και όμως: ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης έκρινε ότι ήταν σωστό και χρήσιμο να αναφερθεί στο «κόκκινο φωτάκι της θέσης 147 της παγκόσμιας κατάταξης (της Ελλάδας) στους χρόνους απονομής Δικαιοσύνης […] που αποθαρρύνει τους όποιους εν δυνάμει επενδυτές». Τονίζοντας, μάλιστα, με μια κάπως μελοδραματική αποστροφή του ότι αυτή η διάσταση «έχει να κάνει με το μέλλον των παιδιών μας», εννοείται η ανάκαμψη των επενδύσεων.

Να σημειωθεί μάλιστα ότι, μιλώντας στο κάπως τρικυμισμένο ακροατήριο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων – τρικυμισμένο βέβαια περισσότερο για λόγους συνδικαλιστικών θεμάτων της Δικαιοσύνης , οργάνωσης των δικαστηρίων κοκ – ο Γ. Φλωρίδης έκρινε ότι ώφειλε να θυμίσει ότι ο ίδιος «δεν έχει άγχος εκλογής ή επανεκλογής». Ακόμη περισσότερο, δε, να θυμίσει ότι κατά το παρελθόν, όταν «κοινωνικές ομάδες θεώρησαν ότι επέτυχαν «νίκες», οι εν λόγω «νίκες» εμπεριείχαν το σπέρμα μιας τραγικής εθνικής ήττας, την χρεωκοπία της χώρας». Οι υψηλοί αυτοί τόνοι – αναφορά προδήλως σε θέματα όπως του Ασφαλιστικού – αξίζει να καταγραφούν πολύ πέρα από το ακροατήριο των δικαστικών λειτουργών που την άκουσαν σε πρώτο επίπεδο. 

Μεταξύ αυτών, ξεχώριζε π.χ. η «απάντηση» της Πρόεδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Μ. Στενιώτη να θυμίζει ότι καλές είναι οι όποιες μεταρρυθμίσεις στην λειτουργία της Δικαιοσύνης, πλην όμως «βασικό εργαλείο είναι η καλή νομοθέτηση» (σαφής η αμφισβήτηση της συνεκτικότητας των τωρινών νομοθετικών πρωτοβουλιών). Μαζί μάλιστα με την τοποθέτηση/κριτική της Μ. Στενιώτη ότι «εμπλουτίζεται η έννομη τάξη μόνο για λόγους επικοινωνιακούς»…

 Αλλά και της Προέδρου του Αρείου Πάγου Ιω.Κλάπα η έκκληση προς τους δικαστικούς «ας κοιταχτούμε στον καθρεφτη […] μακριά από συντεχνιακές και μικρόψυχες αντιλήψεις», ή πάλι της Εισαγγελέως Αρείου Πάγου  Γ. Αδειλίνη η αναφορά π.χ. στην «δυσκολία να βρίσκεται δικάσιμος» θα έπρεπε να χτυπήσει καμπανάκι πολύ πέραν των ίδιων των δικαστικών.

Και ακόμη περισσότερο, η αναφορά του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Δημήτρη Βερβεσού ότι «έχουμε πρόβλημα κράτους δικαίου στην χώρα μας», αντηχεί σαφώς πέρα από τους τοίχους του Εφετείου. Ιδίως μάλιστα όταν αναφέρθηκε έντονα στην επιλογή του Υπουργού Οικονομικών Κωστή Χατζηδάκη να μιλήσει για απειλή να βρεθούμε στην Ελλάδα με «κυβερνώσα Δικαιοσύνη»/ government des juges. Όλα αυτά, δείχνουν μια πύκνωση προβληματισμού εκεί όπου η πραγματικότητα της Δικαιοσύνης (όχι οι επικοινωνιακές διαχειρίσεις της) συναντά την αντίστοιχη πραγματικότητα της οικονομίας/των επενδυτικών προοπτικών, έτσι όπως πλησιάζουμε το γύρισμα του χρόνου.