Συνεχίζονται λοιπόν και μετά την λήξη της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την τραγωδία των Τεμπών – που εξελίχθηκε σε εφ’ όλης της ύλης πολιτική αντιπαράθεση – με φοιτητικές συγκεντρώσεις στο Πάντειο και με συναυλία στην Πλατεία Συντάγματος οι συλλαλητηριακού τύπου διαμαρτυρίες.

Λογικά δεν έχουν σχέση τα εδώ συλλαλητήρια – τα άνευ προηγουμένου για την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, που γνώρισε πάντως μαζικές διαδηλώσεις και την εποχή του Μακεδονικού, και την πικρή περίοδο των Μνημονίων – με ό,τι συμβαίνει εδώ και μήνες, τακτικά και εκρηκτικά στην Γεωργία . Ούτε με όσα διαδραματίζονται όλο και πιο εκρηκτικά στην Σερβία, μετά από ένα τραγικό δυστύχημα και εκεί (στέγαστρο του σιδηροδρομικού σταθμού του Νόβισαντ). Ούτε για όσα ξεκινούν να εξελίσσονται στην Ρουμανία, μετά την ακύρωση Προεδρικών εκλογών από την Δικαιοσύνη με την επίκληση της ανάμειξης της Μόσχας σ’ αυτές (με την χρήση μέσων κοινωνικής δικτύωσης).

Δεν έχει σχέση το ξετύλιγμα αμφισβήτησης και κοινωνικής αντιπολίτευσης στην συγκριτικά σταθεροποιημένη Ελλάδα με αντικείμενο την τραγωδία των Τεμπών, αλλά με περιεχόμενο που πηγαίνει παραπέρα: την όλο και πιο περιορισμένη εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης (α) στην Κυβέρνηση, (β) στην Δικαιοσύνη, (γ) όλο και ευρύτερα στους θεσμούς. Συν, με εμμονή και επανάληψη των συγκεντρώσεων, στις οποίες όλο και περισσότερο προσέρχονται νέοι, οι οποίοι μάλιστα φέρνουν στο προσκήνιο μορφές πολιτιστικής έκφρασης δίπλα στην κυρίως διαμαρτυρία, όλο και εντονότερα «ξεφεύγουν» οι διαδηλώσεις σε επαφή με αστυνομική καταστολή περιθωριακών – σε σχέση με τον κεντρικό κορμό – στοιχείων. Η επανάληψη των διαδηλώσεων επιχειρείται να υποβαθμισθεί, αν μη να υποτιμηθεί διαβαλλόμενη πολιτικά από την Κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα να αναδειχθεί ή και να λειτουργήσει ως πολιτικός κριός από μια αμήχανη κατά τα άλλα Αντιπολίτευση. Αποτέλεσμα: μια νέα τομή συστημικών/αντισυστημικών δυνάμεων εγκαθίσταται στο ασταθές Ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Ξαναεπισκεφθείτε, τώρα, όλα αυτά και ελάτε να δείτε ως φόντο τα γεγονότα μηνών στην Γεωργία. Και εκεί επαναλαμβάνονται βδομάδα την βδομάδα συγκεντρώσεις νέων, οι οποίες αμφισβητούν την ουσιαστική νομιμοποίηση μιας Κυβέρνησης που, καθώς προήλθε μεν από εκλογές αλλ’ είναι στενά προσκείμενη στην Μόσχα, αμφισβητείται από την Δύση/την Ευρώπη όσον αφορά την ουσιαστική της νομιμοποίηση. Επιζητώντας στενότερη σύνδεση με την Ευρώπη/την ΕΕ, σύνδεση την οποία η σημερινή Κυβέρνηση της Γεωργίας έχει βάλει «στον πάγο», μεγάλα τμήματα της Γεωργιανής κοινωνίας – και πάντως η νεολαία – βγήκε και παραμένει στους δρόμους. Η αστυνομική καταστολή είναι έντονη, μασκοφόροι/με full-face διαλύουν τις συγκεντρώσεις. Οι οποίες όμως πεισματικά επανέρχονται.

Η κατάσταση στην Σερβία έχει άλλες αναλογίες καθώς μια τραγωδία με 15 νεκρούς από κατάπτωση στεγάστρου σε σιδηροδρομικό σταθμό, που ήρθε και συνδυάστηκε με καταγγελίες για διαφθορά και ακόμη ισχυρότερες για πάγια αναποτελεσματικότητα. Μιας Κυβέρνησης που – και εδώ – θεωρείται ότι κινείται περίπου δορυφορικά προς την Μόσχα. Επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις, κυρίως των νέων, και αμφισβήτηση του καθεστώτος κόστισε ήδη μια παραίτηση πρωθυπουργού, ενώ κορυφώνονται εκκλήσεις προς τις Βρυξέλλες/την ΕΕ να συμπαραταχθούν με τα αιτήματά τους. (Πρόσφατα, ο Πρόεδρος Βούτσιτς κάλεσε τους φοιτητές για συζήτηση επί των αιτημάτων τους, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν). Το στέγαστρο που κατέρρευσε στο Νόβισαντ ενέπλεκε Σερβικές και Κινεζικές εταιρείες (και Κινεζική χρηματοδότηση), όμως φαίνεται ότι υπήρχε και Γαλλική και Ουγγρική συμμετοχή.

Στην Ρουμάνια, πάλι, οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν από την δικαστική ακύρωση του δεύτερου γύρου Προεδρικών εκλογών, επειδή ο πρώτος γύρος που ανέδειξε νικητή τον ακροδεξιό υποψήφιο Γκεοργκέσκου κρίθηκε ότι επηρεάστηκε από διαδικτυακή κινητοποίηση/στήριξη Ρωσικής προέλευσης. Η απόφαση του Ρουμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου προσεβλήθη ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, – το οποίο όμως έκρινε την σχετική προσφυγή απαράδεκτη. (Η απόφαση του ΕΔΑΔ βασίστηκε σε στενά νομική προσέγγιση της έννοιας «νομοθετικό σώμα» και των Προεδρικών εκλογών. Υπήρξε πάντως ομόφωνη). Αντί όμως να πέσουν οι τόνοι στην ρουμανική κοινή γνώμη, μάλλον οξύνθηκαν. Οι εκ νέου προεδρικές εκλογές έχουν ορισθεί για τις 4/18 Μαΐου, πλην ο Γκεοργκέσκου έχει ήδη συλληφθεί και αποκλείσθηκε από υποψήφιος. (Μια ακόμη ευκαιρία για δημόσια, επικριτική τοποθέτηση Μασκ).

Εύλογα θα διερωτηθεί ο αναγνώστης τι σχέση μπορεί να έχουν τα Ελληνικά συλλαλητήρια  με παρόμοιες καταστάσεις, που εύκολα θεωρούνται «μακριά από μας».  Όμως μια ματιά στον χάρτη δείχνει ότι η περιοχή στην οποία εκδηλώνονται αυτού του είδους οι αμφισβητήσεις – επειδή δεν «επαρκούν» οι παραδοσιακές πολιτικές αμφισβητήσεις – δεν είναι  και τόσο απόμακρη. Όσο δε κι αν η Ευρωπαϊκή ένταξη της Ελλάδας θεωρείται ότι προσδίδει στο πολιτικό της σύστημα εκείνους τους βαθμούς σταθερότητας που ονειρευόταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πριν 50τόσα χρόνια, η σταθερά αυξανόμενη απώλεια εμπιστοσύνης από την ελληνική κοινή γνώμη προς το πολιτικό σύστημά «της» καλό θα ήταν να προσγειώνει το ως άνω πολιτικό σύστημα. Ενώ και ο τρόπος με τον οποίο η ίδια η ΕΕ επιχειρεί να δομήσει το γεωπολιτικό της αύριο δεν είναι και τόσο αυτονόητο ότι καταγράφει την Ελλάδα στους συντελεστές σταθερότητας, ιδιαίτερα αν τυχόν επανέλθουν ταραγμένα νερά στις σχέσεις με την απέναντι ακτή του Αιγαίου.

Και όλα αυτά, αν θεωρήσουμε ότι δεν θα περιέλθουμε σε ραντάρ  τύπου Μασκ στην Τραμπική εποχή όπου ζούμε…