Στην πολιτική, στη δημόσια ζωή γενικότερα, η διάψευση –προσδοκιών, διαβεβαιώσεων, σχεδιασμών, χειρισμών– έχει το δικό της βάρος. Φέρνει δε διάψευση η αντιπαράθεση του φαντασιακού, ακόμα και του πιο πετυχημένου στην κοινή γνώμη, με την πραγματικότητα. χαμηλότερης ή υψηλότερης έντασης. Όταν έρχεται η διάψευση από τα γεγονότα –«events, dear boy, events» που θα ’λεγε και ο Χάρολντ ΜακΜίλαν– τότε φθάνει η ώρα των αναπροσαρμογών. Στην ελληνική δημόσια σκηνή των τελευταίων δεκαετιών, όπου κυριαρχεί η προσβλητικότητα των διατυπώσεων, γίνεται εύκολα λόγος για κωλοτούμπες. όμως η αναδίπλωση, η επανατοποθέτηση, ο συμβιβασμός (με την πραγματικότητα) λένε το ίδιο πράγμα, πιο ουσιαστικά.

Να ξεκινήσουμε από τον έξω, μεγάλο κόσμο: αληθινός σεισμός όταν η δημοσιοποίηση των νέων εφαρμογών ΑΙ της κινεζικής DeepSeek έδειξε πόσο κοντόφθαλμη ήταν η αμερικανική/δυτική πολιτική «αποκλεισμού» της Κίνας από τα πιο προηγμένα τυπωμένα κυκλώματα, τα αναγκαία για την ανάπτυξη τεχνητής νοημοσύνης/ΑΙ. Όταν φάνηκε ότι η DeepSeek, χρησιμοποιώντας τεχνολογία παλιότερη, φθηνότερη και λιγότερο απαιτητική σε ενέργεια από των Αμερικανικών ομολόγων της, τύπου OpenAI, εξασφάλιζε ανάλογη ποιότητα, δεν είναι μόνον το χρηματιστηριακό σοκ που υπέστησαν οι Nvidia του κόσμου τούτου (με 600 δισ. δολάρια απώλειες σε μια μέρα, όσο κι αν ανέκαμψε). είναι κυρίως η αντίληψη της μιας και μοναδικής ρότας προς το ψηφιακό αύριο που διαψεύστηκε. Ο πρόεδρος Τραμπ, ο ίδιος, έσπευσε να μιλήσει για wake-up call/ δυνατό καμπανάκι για τους αμερικανικούς τεχνολογικούς γίγαντες, να το ξανασκεφθούν.

Διαβαίνοντας τον Ατλαντικό, συναντά κανείς τον Εμανουέλ Μακρόν –μέχρι προ καιρού θεωρούμενο ηγετική φιγούρα μιας Ευρώπης που στερείται ηγετών– να δέχεται (στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του…) ότι «η απόφαση για [πρόωρες] εκλογές τον Ιούνιο, δημιούργησε μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια στη χώρα». Παραδεχόμενος έτσι ότι η περιδίνηση, στην οποία βρέθηκε η πάντα καθοδηγητική Γαλλία, με τον σχηματισμό κυβερνήσεων που δεν αντανακλούν την πλειοψηφία στην κάλπη, φέρνει το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Ενώ είδαμε στη Γερμανία, που έχει τις πλέον κρίσιμες δικές τις εκλογές στις 23 Φεβρουαρίου, έναν χειρισμό εντυπώσεων των Χριστιανοδημοκρατών του Φρίντριχ Μερτς να εξασφαλίζει μεν σε ψήφισμα περί αυστηροποίησης στο Μεταναστευτικό 348 ψήφους υπέρ έναντι 345 κατά επειδή συμπαρατάχθηκε η AfD (που έσπευσε να κάνει λόγο για «ιστορική μέρα»: αναμενόμενο!), πλην όμως, λίγο αργότερα η απόπειρα νομοθέτησης στο ίδιο αντικείμενο να αποτυγχάνει, με 349 ψήφους κατά και 338 υπέρ (αφού 12 Χριστιανοδημοκράτες δεν άντεξαν να ευθυγραμμισθούν πλήρως με ΑfD,παρά τις υπερατλαντικές προτροπές… Ίλον Μασκ!). Επανήλθε δε στο προσκήνιο και η Άνγκελα Μέρκελ, καταδικάζοντας τους χειρισμούς Μερτς.

Σταματούμε εδώ τη σάρωση προς Ανατολικά, καθώς στο μείζον γεωπολιτικό μέτωπο της Ουκρανίας γίνεται όλο και πιο δυσάρεστα φανερό ότι η τελική προσγείωση θα έλθει από μια συνεννόηση Ουάσινγκτον-Μόσχας. Με ό,τι αυτό σημαίνει από διαψεύσεις και αναπροσαρμογές, ιδίως αν πιεσθεί το Κίεβο να διενεργήσει εκλογές.

Προσγειώνοντας τώρα, σιγά σιγά, στα δικά μας, η κατάρρευση της εντύπωσης ότι η τραγική υπόθεση των Τεμπών θα προσπερνιόταν από τους χειρισμούς σε επίπεδο κυβέρνησης με ανοχή (αν μη τι άλλο) Δικαιοσύνης και με περισσή επικοινωνιακή διαχείριση (κομβικός υπουργός έκρινε σκόπιμο να δηλώνει –τηλεοπτικά– ότι «όποιος μιλάει για μπάζωμα [της σκηνής του αποτρόπαιου δυστυχήματος, με παιδιά να έχουν καεί], είναι για τα μπάζα») οδήγησε στην αναδίπλωση του πρωθυπουργού σε πολύκροτη τηλεοπτική του συνέντευξη. Που, ανεξαρτήτως του κύματος πρόσθετων στοιχείων που μιλούν για συγκάλυψη –που κατέληξε να είναι αποτυχημένη, δε!– τράνταξε όσο τίποτε το πολιτικό σκηνικό.

«Η χώρα κατάφερε να στερείται ταυτόχρονα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης» σχολίαζε παλαίμαχος της πολιτικής –εκ των συζητημένων για την Προεδρία της Δημοκρατίας, προτού ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει την επιλογή μονοκομματικής στήριξης ΠτΔ– για την κατάσταση που πάει να εγκατασταθεί στη δημόσια σκηνή. Με την πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων πέραν της κυβέρνησης-σε-υποχώρηση να καταλήγει μόνη πηγή σταθερότητας.

Την ώρα μάλιστα που δεν έχουν απομακρυνθεί οι εξωτερικοί κραδασμοί ασφαλείας. Στην ίδια πρωθυπουργική συνέντευξη φάνηκε οι προωθούμενοι εξοπλισμοί/πύραυλοι Meteor της Τουρκίας, με ανοχή της Γαλλίας (με την οποία διατηρούμε πολυύμνητη συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής, σωστά;) να έχουν προβληματίσει τον υπουργό Αμύνης Νίκο Δένδια – χωριστά.

Μην κλείσουμε χωρίς μιαν άλλη επισήμανση, όσο κι αν φανεί «χαμηλότερων ορόφων»: είναι το θέμα του ξηλώματος από το Συμβούλιο της Επικρατείας του λεγόμενου νέου Οικοδομικού Κανονισμού. Που πάγωσε πλήθος αδειών οικοδομής… τώρα τώρα, που σημαντικό μέρος της συνεχιζόμενης ανάκαμψης στηριζόταν ακριβώς στο γιαπί νέας εποχής. Το επεσήμαινε σε δημόσια συζήτηση περί αναθεώρησης του Συντάγματος ο νυν Πρόεδρος του ΣτΕ, ότι η Βουλή νομοθέτησε τον διαβόητο ΝΟΚ εν επιγνώσει ότι αντιβαίνει ευθέως στη νομολογία του Συμβουλίου, με πρόδηλη αντισυνταγματικότητα. Άντε να τη μαζεύεις τώρα κι αυτή τη διάψευση. Αναζητείται αναπροσαρμογή κι εδώ!