Οι περισσότεροι ήταν εκεί. Και τους ευχαριστούσε να δεσμεύονται από πριν ότι θα πάνε, ακόμα περισσότερο να το συζητούν μετά. 

Γιατί η συμμετοχή στο μεγάλο συλλαλητήριο, ως πρόθεση και ως ανάμνηση, λειτουργεί και σαν ηθικό μπότοξ: μπορεί να μην ψήφισες στις ευρωεκλογές ή να μετάνιωσες για την επιλογή σου στις εθνικές, μπορεί να μην έχεις πάει ποτέ σε διαδήλωση ή και να πέρασαν δεκαετίες από την τελευταία φορά, μπορεί ακόμα και να έχεις πάψει να πιστεύεις στην αξία των λαϊκών κινητοποιήσεων και των συλλογικών διεκδικήσεων, να είσαι ένας από τους Αγανακτισμένους που απογοητεύτηκαν από όσα έφεραν οι πλατείες του αντιμνημονίου ή ένας από τους φλογερούς υπερασπιστές του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα που αλλιώς την περίμεναν την κανονικότητα… Όποιος/α και αν είσαι, η παρουσία σου εκεί, με τους πολλούς, σε ανακουφίζει κάπως από τις ενοχές γιατί τα παράτησες ή γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκες, σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα με τον εαυτό σου γιατί πέρυσι, στην επέτειο ενός χρόνου από τη σιδηροδρομική τραγωδία, ούτε καν αναρωτιόσουν πώς δημιουργήθηκε η πυρόσφαιρα στο μοιραίο τρένο και δεν ήξερες τι είναι τα έλαια σιλικόνης. 

Δεν θέλεις να είσαι ο άνθρωπος που θεωρούσε τα Τέμπη «μπαγιάτικο» θέμα (Βούλτεψη) ή «για τα μπάζα όσους μιλούν για μπάζωμα» (Φλωρίδης). Δεν σ’ αρέσει να ταυτίζεσαι με την εικόνα του απορροφημένου από τα άγχη της καθημερινότητας πολίτη που αντιμετωπίζει σαν πολύνεκρο τροχαίο τη δολοφονική λειτουργία της πιο διεφθαρμένης όψης του ελληνικού κράτους. Δεν αντέχεις να σε θεωρούν πελάτη που η ψήφος του εξαγοράζεται, τηλεθεατή που η συνείδησή του πλάθεται από αυτά που ακούει/βλέπει ενώ κάθεται στον καναπέ του. Ντρέπεσαι τα παιδιά σου να σε βλέπουν να μην αντιδράς ούτε σε ένα τέτοιο κακό. Ντρέπεσαι τους γονείς σου να σε βλέπουν καθηλωμένο στην οθόνη ακόμη και τώρα. 

Όλοι είναι περήφανοι που πήγαν. Τώρα έχουν κάτι να πουν πέρα από την ακρίβεια, την κίνηση στους δρόμους, την πίεση στη δουλειά, τη δυσάρεστη εμπειρία στο νοσοκομείο, την αμοιβή του «ιδιαιτερά», τον τελευταίο καβγά στο σπίτι, στο γραφείο, στον δρόμο. 

Τώρα έχεις να πεις για τον συνωστισμό στο μετρό, το πόση ώρα έκανες να φτάσεις περπατώντας μέχρι το Σύνταγμα, ποιους γνωστούς σου συνάντησες, αν βρεθήκατε στο σημείο που είχατε δώσει ραντεβού ή χαθήκατε μέσα στο πλήθος, αν πέτυχες celebrity να βγάζει selfie, αν είδες την Καρυστιανού από κοντά, αν έφαγες δακρυγόνα, πότε χάθηκε το σήμα στο κινητό, αν βρήκες κάπου να πάρεις νερό, για τον ηλικιωμένο με το μπαστούνι που σε συγκίνησε, τους πιτσιρικάδες που επέστρεφαν στην πλατεία ξανά και ξανά. 

Όλοι έχουν πολλά να θυμηθούν από αυτές τις λίγες ώρες. Και είναι ωραίο να μοιράζονται το βίωμά τους, ειδικά με άλλους που ήταν εκεί και ξέρουν. 

Γελούν ακούγοντας τους πολιτικούς αρχηγούς και τους εκπροσώπους των κομμάτων να ερμηνεύουν τη συμμετοχή τους. Ο ένας θεωρεί ότι βγήκαν για να διεκδικήσουν περισσότερες και πιο γρήγορες μεταρρυθμίσεις, ο άλλος ότι είπαν «ως εδώ» στην κυβέρνηση. Θέλουν να τους καλοπιάσουν. Η κυβέρνηση να δείξει ότι τους καταλαβαίνει, τους ακούει και θα ανταποκριθεί, ο Βελόπουλος ότι τα είπε πρώτος, η Λατινοπούλου ότι θα μπουζουριάσει τους μπαχαλάκηδες, η Ζωή ότι εκπροσωπεί το δίκαιο που στο τέλος θα νικήσει, ο Ανδρουλάκης ότι εγγυάται πολιτική αλλαγή χωρίς περιπέτειες, ο Φάμελλος ότι είναι πιο αριστερός, ο Χαρίτσης ακόμα πιο αριστερός κ.ο.κ. Σε κάποια εκπομπή άκουσες έναν ειδικό να λέει ότι μέσα στη μάζα το άτομο χάνεται και διαμορφώνεται μια δυναμική που ξεπερνά τις προθέσεις του. Δηλαδή, όλοι μαζί λένε κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι καθένας χωριστά. 

Άκουσες, ακόμη, ότι την επόμενη μέρα τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, αλλά πέρασαν αρκετές μέρες και δεν έχει αλλάξει κάτι. Το λεωφορείο εξακολουθεί να μην έρχεται στην ώρα του, το σουπερμάρκετ παραμένει πανάκριβο και πάλι περίμενες με τις ώρες στα επείγοντα και η κόρη ή η αδερφή σου έρχεται με το ΚΤΕΛ από τη Θεσσαλονίκη.