Θα ξεκινήσει λοιπόν  η κοινοβουλευτική διαδικασία συζήτησης για την τραγωδία των Τεμπών: επειδή η διατύπωση, αυτή καθεαυτήν, κινδυνεύει να υποβαθμίσει την αληθινή φρίκη του θανάτου 57 παιδιών στον ανθό της ζωής τους, με αδιανόητη έλλειψη ασφάλειας σε ένα δημόσιας ευθύνης μέσο μεταφοράς και με σοκαριστικές συνθήκες θανάτου όσων προς στιγμήν επεβίωσαν για να αντιμετωπίσουν την πυρόμπαλλα αγνώστου προελεύσεως, όλοι ας βάλουμε στην εικόνα τον εαυτό μας ή τα δικά μας παιδιά! Μετά δε και το δεύτερο μεγάλο συλλαλητήριο που έφερε την κοινωνία στον δρόμο ανά την Ελλάδα και αφενός σίγασε όσους πήγαν με αναφορές σε κίνδυνο αποσταθεροποίησης να αποτρέψουν την προσέλευση του κόσμου, αφετέρου δε πέταξε έξω από την δημόσια συζήτηση εκείνους που διερωτήθηκαν «μα, ποια είναι η κοινωνία;» και τους άλλους που θυμήθηκαν ότι γύρω μας διαδραματίζονται «πολύ μεγαλύτερα πράγματα», η σκηνή στην Βουλή των Ελλήνων έχει στηθεί – αλλιώς.

Αν μη τι άλλο, φρόντισε γι’ αυτό η (απερχόμενη, επιλογή της Κυβέρνησης αυτό) Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν έκρινε επιβεβλημένο να τοποθετηθεί μεν με το «ο πόνος και ο θυμός για τις αδικοχαμένες ζωές αγγίζουν όλη την κοινωνία», αλλά με το εν συνεχεία «το δυστύχημα και τα ανοιχτά ερωτήματα που το συνοδεύουν κλονίζουν την εμπιστοσύνη του πολίτη στους θεσμούς» μάλλον σόκαρε όσους πήγαν να ταυτίσουν κάθε αναφορά σε έλλειψη εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς τους θεσμούς – κυριότατα προς την Δικαιοσύνη, όπως αυτή κατέληξε να λειτουργεί – ως απαγορευμένη, αν μη ύποπτη.  

Όπως, μέχρις ενός σημείου, προσήλθε με μια διαφορετική στάση από την κυρίαρχη στους χώρους εξουσίας ο Πρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης με το «θέλω να αφήσω, με μια βαθιά υπόκλιση, μια τίμια υπόσχεση προς όλες τις οικογένειες των Τεμπών: η Ελληνική Bουλή θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων»^. αλλά και – τις ώρες των επεισοδίων, άλλη υπόθεση αυτή! – άνοιξε το προαύλιο και εν συνεχεία το ιατρείο της Βουλής για πρώτες βοήθειες στους αστυνομικούς και διαδηλωτές που τραυματίστηκαν (ας καταγραφεί το ΚΑΙ) μέχρι να φθάσει το ΕΚΑΒ.

Τελευταία παρατήρηση: τις μαζικές διαδηλώσεις στην Αθήνα φιλοξένησαν πολλά ξένα κανάλια, από Γερμανικά μέχρι και Βρετανικά (ζητούνταν πάλι πληροφορίες background από Έλληνες δημοσιογράφους όπως το 2010-12) με άμεση εικόνα και με συνεχείς ανταποκρίσεις/breaking news. Μάλιστα το BBC κρατούσε επί ώρα το θέμα «Ελλάδα» ζωντανό, σε μισή οθόνη/split screen, μαζί με τα άλλα τρέχοντα θέματα – σε σημείο να «πατήσει» την αναμονή για την πολύκροτη κόντρα Τραμπ-Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο. (Υποσημείωση: η εικόνα του Αίαντα να απομακρύνει με ρίψη νερού τον κόσμο, συν η εικόνα των διαδηλωτών με τα χέρια ψηλά για να αποτρέψουν επίθεση της Αστυνομίας «έγραψε» με λεζάντα “Water cannon against demonstrators in Athens”. Αυτή η εικόνα προς τα έξω).

Το πώς κάθε πολιτική ομάδα – Κυβέρνηση με τις πτυχές της, κόμματα της Αντιπολίτευσης με τις αντιπαραθέσεις τους – θα μεταφράσουν αυτή την παρουσία του κόσμου, της κοινωνίας (ναι, της αφυπνισμένης κοινωνίας) στον δρόμο, είναι δική τους υπόθεση. Πως θα γίνουν οι υπολογισμοί και τα ζυγιάσματα θέσεων, πώς θα οργανωθούν οι σκηνοθετημένες αντιπαραθέσεις ομοίως. Πλην όμως το κλίμα που θα επικρατήσει στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων καλό θα ήταν να είναι πολύ-πολύ προσεκτικό. Διότι είναι μεν αλήθεια ότι «οι Κυβερνήσεις δεν πέφτουν από συλλαλητήρια» όπως υπενθύμισε η Άννα Διαμαντοπούλου δυο μόλις μέρες πριν το (πιθανότατα) μεγαλύτερο συλλαλητήριο της Μεταπολίτευσης – όχι ακριβώς η πιο εύστοχη επιλογή timing για το ΠΑΣΟΚ – πλην και το θαμπό δαχτυλίδι Σημίτη προς ΓΑΠ και η δημιουργία της Κυβέρνησης Παπαδήμου αλλά και ο πολιτικός σεισμός του 2012 δεν είναι, δα, και τόσο απόμακρη μνήμη. 

Πέρα και πάνω απ’ αυτό, όμως, οι πολιτικοί μας τενόροι καλόν θα ήταν να προσέλθουν – αυτήν την φορά! – με τα μάτια χαμηλωμένα. Χωρίς να κουνάνε το δάχτυλο στον κόσμο. Χωρίς να σκοράρουν πόντους κυβερνητικής επιβολής (και εκκλήσεις για οργή – κι αυτό ακόμη ακούστηκε λίγο πριν το συλλαλητήριο από χειλέων Αδώνιδος Γεωργιάδη) ή απαξίωσης της γενικευμένης απορίας για δυσάρεστα κενά της κάκιστης διαχείρισης των Τεμπών («όποιος μιλάει για μπάζωμα, είναι για τα μπάζα» – σοβαρά, τώρα!). Χωρίς εύκολες κινήσεις αντιπολίτευσης πάνω στον πόνο των γονιών και την κατολίσθηση της εμπιστοσύνης των πολιτών: η συγκόλληση μετώπων Αντιπολίτευσης δεν είναι υγιής άμα γίνεται με τέτοια υλικά^. η οικοδόμηση προφίλ αντικαθεστωτισμού, πάλι, συναντά γρήγορα ταβάνι άμα στηριχθεί έτσι.

Με χαμηλωμένα τα μάτια, λοιπόν. Και με πρόθεση να μην διακωμωδηθεί η έννοια «άπλετο φως», να βοηθηθεί και όχι να καθοδηγηθεί η Δικαιοσύνη («εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;» μιας και υπάρχει μια ροπή προς Ευαγγελικά ρητά), σίγουρα δε όχι να γίνει κήρυγμα στον κόσμο/στον λαό/στην κοινωνία.