Η θριαμβευτική νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ αποσταθεροποιεί ακόμα περισσότερο την Ευρώπη, που ήδη βιώνει τα τελευταία δυο χρόνια τις αρνητικές συνέπειες του πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές εξελίξεις στην Αμερική επιταχύνουν την πολιτική αποσταθεροποίηση στη Γηραιά Ήπειρο: αφενός γιατί τη φέρνει εκ των πραγμάτων αντιμέτωπη με βασικές αδυναμίες της (ευρωπαϊκή άμυνα ικανή να εγγυηθεί την ασφάλειά της χωρίς την απόλυτη εξάρτησή της από τις ΗΠΑ και ανταγωνιστική οικονομία ικανή να επιβιώσει σε περίπτωση που ο Τραμπ υλοποιήσει την απειλή του για επιβολή δασμών στα ευρωπαϊκά προϊόντα)∙ αφετέρου γιατί ενισχύει τη δυναμική ακραίων λαϊκίστικων δυνάμεων που βλέπουν στη νίκη του Τραμπ μια μεγάλη ευκαιρία για την επιβολή της πολιτική τους ατζέντας σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Η Ελλάδα ασφαλώς δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Μόλις έγινε γνωστή η νίκη του Ρεπουμπλικάνου προέδρου άρχισαν οι αναλύσεις −τις περισσότερες φορές πρόχειρες και επιπόλαιες− που υποστηρίζουν ότι το δίδαγμα από τις ΗΠΑ είναι ότι χρειαζόμαστε και εδώ περισσότερο «Τραμπισμό» ως συνταγή πολιτικής, εκλογικής επιτυχίας. Η συζήτηση αυτή γίνεται κυρίως στον χώρο της Δεξιάς, εντός ΝΔ αλλά και εκτός, στα κόμματα που κινούνται εκ δεξιών της.

Οι «νεο-Τραμπικοί» της ΝΔ υποστηρίζουν ότι δήθεν το κόμμα τους έχει ήδη πολλά κοινά με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ και πρέπει να αποκτήσει ακόμα περισσότερα. Ασφαλώς κάτι τέτοιο ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Οι διαφορές είναι προφανείς και σε ορισμένες περιπτώσεις θα έλεγε κανείς χαώδεις: ο Τραμπ στηρίζει τη Ρωσία και τον Πούτιν έναντι της Ουκρανίας και του Ζελένσκι, ενώ η ελληνική κυβέρνηση πράττει το ακριβώς αντίθετο, και μάλιστα με πολύ σαφή και κατηγορηματικό τρόπο. Ο Τραμπ είναι κατά της ευρωπαϊκής ενοποίησης και έχει ως πρότυπο Ευρωπαίου ηγέτη τον Όρμπαν, θέλει να επιβάλει δασμούς στα ευρωπαϊκά προϊόντα, δεν αποδέχεται την ύπαρξη της κλιματικής κρίσης και δεν συνεργάζεται για την αντιμετώπισή της. Όλα αυτά ασφαλώς βρίσκουν διαμετρικά αντίθετη την ελληνική κυβέρνηση.

Υπάρχει, τέλος, και το θέμα των δικαιωμάτων και της λεγόμενης woke ατζέντας. Ο Τραμπ είναι πολέμιος των αμβλώσεων και μάχεται τον ακτιβισμό των γκέι. Η ελληνική κυβέρνηση ασφαλώς δεν διανοείται να ανοίξει θέμα απαγόρευσης των αμβλώσεων, ενώ πρόσφατα έκανε ένα σημαντικό βήμα ψηφίζοντας το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο.

Όλα αυτά τα θέματα, που αποτελούν πηγή έμπνευσης των εγχώριων «Τραμπικών», είναι φανερό ότι δεν ταιριάζουν με την ατζέντα της ελληνικής Κεντροδεξιάς, όπως αυτή εκφράζεται από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η αγάπη του Τραμπ στον Πούτιν μπορεί να τον φέρνει κοντά στην Ελληνική Λύση, αλλά σίγουρα όχι στη ΝΔ. Όσο για τα θέματα των δικαιωμάτων και της woke ατζέντας, όσο κι αν προσφέρονται για λαϊκισμό εκ δεξιών, τύπου «Φωνής Λογικής», δεν αντέχουν καν στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά ατζέντα. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η αρχηγός του ακροδεξιού Afd, που κερδίζει έδαφος στη Γερμανία, είναι λεσβία, παντρεμένη με γυναίκα.

Το ερώτημα που παραμένει ανοιχτό είναι σε ποιο βαθμό το επόμενο διάστημα η νίκη Τραμπ θα επηρεάσει τα ευρωπαϊκά −και τα ελληνικά− πολιτικά πράγματα και προς ποια κατεύθυνση. Για τον πρωθυπουργό ένα πρώτο συμβολικό δείγμα για το πώς διαβάζει τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις θα είναι η επιλογή του προσώπου που θα κάνει για το προεδρικό αξίωμα. Η επιλογή ενός υποψήφιου με καθαρά δεξιά παραταξιακά χαρακτηριστικά θα είναι δείγμα δεξιάς στροφής, με στόχο την ικανοποίηση ενός μέρους των βουλευτών και της εκλογικής βάσης της ΝΔ που αντιδρούν εδώ και καιρό στην κεντρώα στροφή του Μητσοτάκη και τώρα επιδιώκουν να εμφανίσουν την επικράτηση Τραμπ ως πολιτική, ιδεολογική τους «δικαίωση». Αντιθέτως, η επιλογή ΠτΔ προερχόμενου από την Κεντροαριστερά ή η πρόταση για επανεκλογή της σημερινής προέδρου Κατερίνας Σακελλαροπούλου θα δείξει ότι ο Μητσοτάκης παραμένει σταθερός στον κεντρώο προσανατολισμό του και δεν ασχολείται με τον «Τραμπισμό», αλλά μόνο με τη νέα διοίκηση στις ΗΠΑ για λόγους που σχετίζονται με το εθνικό συμφέρον.