Οι επικείμενες Eυρωεκλογές έχουν μια ιδιορρυθμία σε σχέση με προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Ενώ κατά κανόνα το διακύβευμα των εκλογών αποτελεί κοινό τόπο ανάμεσα στα κόμματα και τους ψηφοφόρους, αυτή τη φορά κάθε κόμμα ανεβάζει το δικό του… έργο σε σχέση με το τι κρίνεται στις κάλπες. Αποτελεί δε βασικό ερώτημα αν και οι ίδιοι οι ψηφοφόροι των κομμάτων συμμερίζονται τα διλήμματα που θέτουν οι πολιτικοί αρχηγοί στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν την κομματική τους συσπείρωση. Μαζί με τα διλήμματα −σε απόλυτη συνάρτηση μαζί τους− τίθεται και ο πήχης του καθενός για τις Ευρωεκλογές. Ας τα δούμε αναλυτικά:

Για τη Νέα Δημοκρατία το διακύβευμα είναι η σταθερότητα στον τόπο και ο πήχης στο 33% − ποσοστό που πήρε στις Ευρωεκλογές του 2019. Το να πεισθούν οι πολίτες ότι η χώρα θα μπει σε περίοδο αστάθειας αν το κυβερνών κόμμα πάρει 28% ή 29%, ενώ θα είναι σταθερή αν η ΝΔ πάρει 33%, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα. Διαθέτοντας 158 βουλευτές (120 περισσότερους από το δεύτερο κόμμα) δύσκολα μπορείς να κινδυνεύσεις ως κυβέρνηση. Το μόνο πραγματικό διακύβευμα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι οι πολιτικές εντυπώσεις κι αυτές φαίνεται ότι έχουν αποκτήσει μεγάλη σημασία.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μετά τη διάσπαση −με την ίδρυση της Νέας Αριστεράς− και την αποτυχία ανατροπής του Κασσελάκη στο συνέδριο από τον Τσίπρα, ο νέος αρχηγός επιδιώκει ένα ποσοστό που θα τον εδραιώσει στο πολιτικό σκηνικό ως τον βασικό αντίπαλο του Μητσοτάκη. Ό,τι πάνω από το 17,8% που έλαβε ο Τσίπρας στις εθνικές εκλογές θα θεωρηθεί επιτυχία. Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι, συγκρίνοντας το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές και στις Ευρωεκλογές, πρέπει να συνυπολογίσει και το ποσοστό που θα πάρει η Νέα Αριστερά. Για τον Κασσελάκη το διακύβευμα των εκλογών είναι η ανατροπή. Κι αυτή προϋποθέτει κατ’ ελάχιστον την επιστροφή σε έναν δικομματισμό, που σημαίνει σοβαρή μείωση της διαφοράς των 24 μονάδων που καταγράφηκε μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές. Για τον Κασσελάκη, βέβαια, υπάρχει κι ένα άλλο ψυχολογικό όριο, το οποίο επιθυμεί να υπερβεί: το όριο του 20%, βάσει του οποίου θα μπορεί να θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι στις πιθανές ευρύτερες εξελίξεις στην Κεντροαριστερά.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι σε μια παράξενη θέση. Το γεγονός ότι κατάφερε να ανεβάσει το ΠΑΣΟΚ από το 8% στο 11,8% στις εθνικές εκλογές, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ επί ημερών Τσίπρα, δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο ξαφνικά εμφανίστηκε ικανό να δώσει και να κερδίσει τη μάχη της δεύτερης θέσης. Έτσι, το ΠΑΣΟΚ άρχισε να ποντάρει στην προοπτική της δεύτερης θέσης στις Ευρωεκλογές, με προοπτική πρωτιάς στις επόμενες εθνικές εκλογές. Ο ίδιος ο Ανδρουλάκης δεν έχει θέσει τον πήχη σε συγκεκριμένο ποσοστό. Το παράδοξο με το ΠΑΣΟΚ είναι το εξής: Αν πάρει 15% και είναι δεύτερο, θα θεωρηθεί ότι πήγε πολύ καλά. Αν πάρει το ίδιο ποσοστό, αλλά έρθει τρίτο, θα αρχίσουν οι γκρίνιες. Άδικες σε ένα βαθμό, αν αναλογιστεί κανείς ότι στις προηγούμενες Ευρωεκλογές είχε μόλις 7,7%. 

Τι γίνεται με τα άλλα κόμματα; Το ΚΚΕ πάει για ισχυρό μονοψήφιο, κι αν καταφέρει το διψήφιο, δίκαια θα το πανηγυρίσει. Η Ελληνική Λύση προσπαθεί να κάνει τη μεγάλη έκπληξη, μαζεύοντας πάλι την εκ δεξιών δυσαρέσκεια στην κυβέρνηση. Όσο περνούν οι μέρες, το στοίχημα μοιάζει όλο και πιο δύσκολο, χωρίς πάντως να αποκλείεται η κατάκτηση ενός διψήφιου ποσοστού. Η Νίκη θέλει να επαναλάβει την έκπληξη των εθνικών εκλογών και η Ζωή Κωνσταντοπούλου να ανεβάσει τα ποσοστά της, αξιοποιώντας τη δυναμική της παρουσία στη Βουλή, ειδικά στο μεγάλο θέμα της τραγωδίας των Τεμπών. Ο πήχης του 3% είναι το ζητούμενο για τους «μικρούς», που διεκδικούν την είσοδό τους στην Ευρωβουλή: Δημοκράτες του Ανδρέα Λοβέρδου, Κόσμος του Πέτρου Κόκκαλη, Μέρα 25 του Γιάνη Βαρουφάκη και Φωνή Λογικής της Λατινοπούλου. Όλοι έχουν κάποιες πιθανότητες να τα καταφέρουν, κινούμενοι γύρω από το 3%.