Αναμενόμενο το σασπένς που δημιουργείται με την αρχή έμπρακτης εκδήλωσης των προθέσεων της εποχής Τραμπ για την Ουκρανία – θα είναι ανακωχή/απεμπλοκή πρώτης γραμμής; θα είναι πάγωμα των γραμμών αντιπαράθεσης; θα είναι συνομιλίες με στόχο διεθνή συμφωνία; θα υπάρχει καθεστώς εγγυήσεων για την Ουκρανία, και ποιες δυνάμεις θα συμμετάσχουν; Ενώ δεν αποκλείεται εντελώς να ξεφύγει η κατάσταση, σε μια τελική ανάφλεξη, με τα νέα οπλικά συστήματα (ATACMS – Storm Shadow – Scalp από την μια, Orechnik/Αγριοφουντουκιά από την άλλη: οι ονομασίες και μόνο των προηγμένων όπλων έχουν την δική τους γλώσσα υπαινιγμών…) που ήρθαν στο προσκήνιο.

Ούτως ή άλλως, όμως, προς ένα «νέο σύνορο» Δύσης-Ρωσίας πορευόμαστε, με χάραξη επί του εδάφους, ήδη, στις κατεστραμμένες περιοχές της Ουκρανίας. Μια μεγάλη διατάραξη του απαραβίαστου των συνόρων στην Ευρώπη, θα σκεφτεί κανείς (καλά, εντάξει, ήταν την δεκαετία του ΄90 και η Βαλκανική, αλλ’ αυτά «ξεχάστηκαν»).

Θα συνιστούσαμε στον αναγνώστη να κοιτάξει λίγο πιο προσεκτικά στον χάρτη. Διότι, για παράδειγμα, στην Γεωργία όπου πρόσφατα εκλογές ανέδειξαν και πάλι Κυβέρνηση το (φιλοΡωσικό) κόμμα «Γεωργιανό όνειρο», τα κόμματα της – σχεδόν… – ενωμένης Αντιπολίτευσης, μαζί και με την (Δυτικόφιλη, με άπταιστα Γαλλικά) Πρόεδρο Σαλομέ Ζουραμπισβίλι, όχι μόνον δεν ανεγνώρισαν το αποτέλεσμα της κάλπης αλλ’ αρνούνται και να καταλάβουν τις έδρες τους στο Κοινοβούλιο! Όχι δε αυτό, μόνο, αλλά σκέπτονται να αρχίσουν να συνεδριάζουν σε κοινοβουλευτικό αμφιθέατρο που είχε δημιουργηθεί στην προηγούμενη στροφή της Γεωργιανής ιστορίας (επί Προεδρίας Σαακασβίλι) στην επαρχιακή πόλη Κουτάισι (πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου της Κολχίδας, για όσους αρέσκονται στην Ιστορία…), όπου είχε μεταφερθεί από την πρωτεύουσα Τμπίλισι/Τιφλίδα (θυμηθείτε, επί Ελευθερίου Βενιζέλου-Κωνσταντίνου Β΄: Κράτος Θεσσαλονίκης και Κράτος Αθηνών). Για την Γεωργία, της οποίας τμήματα της επικράτειας – Αμπχαζία και Νότια Οσσετία, συνολικά 20% της επικράτειας – βρίσκονται υπό Ρωσική κυριαρχία από το 2008, η συζήτηση περί Ευρωπαϊκής ή Ρωσικής προσέγγισης δεν είναι ακριβώς θεωρητική.

Σε απόσταση λίγων ημερών από τις εκλογές στην Γεωργία, Προεδρικές εκλογές στην Μολδαβία επαναβεβαίωσαν την δεύτερη θητεία της (φιλο-Ευρωπαϊκής) Προέδρου Μάγιας Σάντου, απέναντι στον (φιλο-Ρώσο) Αλεκσάντρ Στοϊάνογλου, με 55% – 45%, αλλά και ουκ ολίγες αμφισβητήσεις: Βουλευτικές εκλογές στην Μολδαβία είναι τώρα προγραμματισμένες για το α’ εξάμηνο του 2015. Όμως μεγαλύτερο γεωπολιτικό αποτύπωμα αφήνει η παρουσία της περιοχής/λωρίδας της αποσχισμένης/υπό Ρωσική προστασία- επιβολή Υπερδνειστερίας, που αποτελεί και το σύνορο Μολδαβίας – Ουκρανίας…

Τώρα-τώρα, όμως, πρώτος γύρος Προεδρικών εκλογών στην Ρουμανία – πέμπτη μεγαλύτερη χώρα της ΕΕ, καίριας σημασίας για την όποια Δυτική στήριξη προς την Ουκρανία – έφερε στην πρώτη θέση τον εθνικιστή, θεωρούμενο ακροδεξιό, πάντως φιλο-Ρώσο Καλίν Γκεοργκέσκου απέναντι στον αριστερόστροφο, φιλοΔυτικό Μαρσέλ Τσιολίκου. Η διαφορά των δυο ήταν μικρή (22%-20%), σε περιβάλλον πολιτικής πολυδιάσπασης. Όμως ο δεύτερος γύρος – στις 8 Δεκεμβρίου – ευλόγως θα παρακολουθείται με αρκετή αίσθηση σασπένς.

Ο πολεμος δι’ αντιπροσώπου Δύσης-Ρωσίας επί Ουκρανικού εδάφους με μια λογική containment/ανάσχεσης της Ρωσίας (τώρα, πλέον, η διατύπωση χρησιμοποιείται μάλλον ανενδοίαστα) δημιουργεί μπροστά στα μάτια μας «νέο σύνορο». Οι συνέπειες θα φανούν σταδιακά, δεν θα είναι δε ασήμαντες.